Clouseau en grenadine

Daten blijft voor mij een ongrijpbaar concept. Met je mond dicht eten en net doen of je iemand anders bent, heb ik nooit begrepen. Net doen of je niet veel rookt en niet veel drinkt, en de persoon aan de andere kant van de tafel diep in de ogen kijken, zonder psychopathisch te lijken, terwijl je in je hoofd krampachtig zoekt naar de juiste dingen om te zeggen.

Het internet is inmiddels bijna een geaccepteerde ontmoetingsplaats voor deze noodzakelijke paringsdans. Mijn zusjes hebben me opgegeven anders zou het een digitale vijver blijven waar ik mijn hengel niet in zou werpen. Bij inschrijving werden miljoenen vragen op me afgevuurd om op die manier de perfecte partner voor me te vinden. De achterliggende algoritmes liegen niet maar vertellen ook niet de waarheid.

Één date heb ik over gehouden aan drie maanden kritisch kijken naar profielen. Een meisje, laten we haar even Naomi noemen, kwam voor mij naar Eindhoven vanuit haar woonplaats Wijchen. Van haar profiel had ik begrepen dat ze dierenarts was en aangezien ik een echte dierenvriend ben, klikte we op dat gebied. Ook onze muzieksmaak en voorkeur voor films had raakvlakken dus afgesproken om eens te kijken of ze in het echt ook zo leuk was.

Dat bleek niet het geval. Op de eerste plaats was ze geen dierenarts maar gewichtsconsulent voor dikke huisdieren waarop ik heel gevat begon met ‘dus je werkt met obeestjes!’ Dat kwartje viel niet. Kan gebeuren, misschien hoorde ze me niet goed.

Even verderop in het gesprek vertelde ze dat ze vakantie had. Geïnteresseerd vroeg ik wat ze dan deed om de dagen te vullen. Ze keek wat televisie waarop ik de logische vervolgvraag stelde ‘waar kijk je dan naar?’ Ze bleek naar Geer en Goor te kijken en bij het zien van mijn vragende blik, moest ze heel hard lachen en kreeg ik een vriendschappelijke klap op mijn schouder. Ik maakte blijkbaar een grapje.

Laatste poging: op haar profiel had ik gelezen dat ze wel van een romannetje op zijn tijd hield dus vroeg ik, zonder introductie, wat ze vond van Herman Brusselmans maar ze hield niet zo van sport.

Ik heb haar acuut terug naar het station gebracht en als afscheid hartelijk de hand gedrukt. Haar trein heb ik niet meer zien vertrekken en toen ik naar huis fietste, bedacht ik me wat ik zocht. Het antwoord was simpel. Ik wil mezelf zijn. Ik wil gewoon zeggen dat ik stiekem luister naar Clouseau, dat mijn favoriete smaak ranja grenadine is en wil schaamteloos Spare Ribs eten omdat ik dat lekker vind.