Gesprekken in de trein

De afgelopen weken besloot ik dan eindelijk de schroom van me af te gooien en besloot ik iets te doen dat mijn treinreizen een stuk interessanter zou maken: gesprekken aanknopen met vreemde medereizigers. Het leverde een aantal mooie verhalen op.

Drie weken geleden ontmoette ik in mijn zoektocht naar een zitplaats drie Italiaanse meisjes in de trein van Utrecht naar Eindhoven. Ze vertelden over hun vakantie in Nederland, over hun thuisland en hun hobby’s. In Eindhoven hielp ik hen nog om de juiste bus te vinden. Hun dankbaarheid was groot.

Vorige week ontmoette ik een jongen die zich boos maakte om de eeuwige vertragingen bij de NS. Ik liet hem foto’s zien van borden met vertrektijden die ik een aantal weken geleden maakte om een medestudent te laten lachen. Op deze foto’s is te zien hoe meer dan de helft van de treinen vertraging had of uitviel. Daarna vertelde hij dat de vervoerder vaker problemen heeft dan op tijd rijdt, iets dat ik ook regelmatig ondervind tijdens mijn vaste ritjes Eindhoven – Tilburg.

Soms kom je in aanraking met mensen die illegaal reizen. Gisteren ontmoette ik namelijk een man die zonder OV-chipkaart probeerde naar Maastricht te reizen. De zwartrijder drukte me op het hart om niets tegen conducteurs te zeggen. Gelukkig stond er niemand in het tussenstuk, behalve hijzelf en ik. Zwartrijden is natuurlijk illegaal, maar na een leuk gesprek hoop ik voor hem dat hij probleemloos in de hoofdstad van Limburg is aangekomen. Dat gun ik hem.

Maar de mooiste ontmoetingen in de trein zijn die waar je echt iets aan overhoudt. In een volle intercity naar Eindhoven vroeg ik aan een meisje of ik naast haar mocht zitten, waarna zij haar tas van de stoel verwijderde. We raakten aan de praat over Pokémon, elkaars studie en een aantal persoonlijke zaken. We voelden ons veilig bij elkaar en waren erg open. Om contact te houden, wisselden we emailadressen uit. Toen ik uit de trein stapte, kreeg ik een dikke knuffel en had ik het gevoel dat dit weleens op een hele mooie nieuwe vriendschap uit kon draaien.

In een tijd dat vrijwel iedereen reist met oordopjes in en de blik op het scherm van de telefoon, is het mooi om te ervaren dat er nog steeds mensen zijn die zich niet volledig hebben afgesloten van de buitenwereld. De ene keer lach je samen en zie je elkaar nooit meer, de andere keer wordt er in de trein een nieuwe vriendschap geboren.