Constance van Amstel Nieuws 30 apr 2018, 15:44

Leestijd: 2 minuten

‘Je bent zelfstandig, maar je hebt niets te zeggen’

Jolien de Graaf Bierbrauwer rijdt al 32 jaar op de bus en zou het liefst als buschauffeur haar pensioen halen. Maar dan moet er wat veranderen.

Misschien stond je zelf wel bij een verder lege halte en anders heb je er vast over gehoord: buschauffeurs in het hele land legden gisteren en vandaag het werk neer. Ze staken voor een beter salaris en, misschien nog wel belangrijker, het verminderen van de werkdruk. Dat laatste zorgt er namelijk voor dat bestuurders niet alleen minder plezier hebben in hun werk, maar ook hun gezondheid eronder begint te lijden. En dat moet veranderen.

Geen tijd

„Alles valt tegenwoordig onder de aanbestedingen en dat heeft tot gevolg dat alles krapper wordt en sneller moet. De rijtijden zijn zo krap dat we niet eens meer te tijd hebben om passagiers normaal te woord te staan. Bovendien moeten we soms wel vier uur achter elkaar doorrijden zonder pauze. Stel dat je moet plassen, dan heb je gewoon pech.”, vertelt chauffeur Jolien de Graaf Bierbrauwer.

Moet aankomende dinsdag in Leeuwarden zijn vanuit Groningen. Hoe kom ik daar dan zonder bus, trein of auto? 🤔 #staking

— Robbert (@RobbertCooper) April 28, 2018

Alles leuk en welk die staking in het ov maandag en dinsdag. Maar die dagen kan ik dus niet aan het werk hè. Wie gaat mijn gemiste salaris vergoeden?

— Noek (@duimalot) April 26, 2018

Jolien is 55 jaar en zit al 32 jaar op de bus. Ze rijdt met name in Noord-Holland, tussen Hoorn en Amsterdam. Een gebied met veel bezienswaardigheden, zoals Volendam en De Rijp, en dus een hoop toeristen op de bus. Maar hen een beetje op weg helpen is er jammer genoeg niet bij. „Het leukste aan het vak vind ik het rijden op de bus en het contact met de mensen. Maar voor dat laatste is er simpelweg steeds minder tijd. Dat is jammer. Voor ons, maar ook voor de passagiers voor wie de reis een stuk minder aangenaam wordt.”

Staking

De staking komt voort uit maandenlange onderhandelingen tussen de vakbonden en de werkgevers. De onderhandelingen startten in september vorig jaar, maar liepen stuk in december. In januari is er daarom al eens gestaakt door chauffeurs van streekbussen en regiotreinen in het hele land. Het mocht niet baten: de werkgevers bleven bij hun bod van 2 procent salarisverhoging, terwijl de bonden minimaal 3,5 procent willen én betere toezeggingen voor een lagere werkdruk.

‘Ze staken altijd’

En dus werd er een nieuwe staking aangekondigd: 48 uur lang, het dubbele van de vorige keer. Zijn ze niet bang voor boze reizigers? Jolien niet: „Ze zullen er best zijn, maar ik heb ze niet gezien. We hebben vorige week in Utrecht geflyerd om de acties aan te kondigen en iedereen wenste ons succes. Er wordt weleens gezegd: die chauffeurs staken ook altijd, maar dat valt echt wel mee. Voor nu is het voor de passagiers even zuur, maar de steeds hoger wordende werkdruk voor ons is ook zuur. En gevaarlijk op den duur.”

Jolien kijkt vast terug op een geslaagde eerste stakingsdag. Toch is de staking pas echt geslaagd als er ook afspraken zijn gemaakt. ,,Ik ben tevreden als de werkgevers tekenen bij het kruisje. En de roostermakers niet meer hoeven te discussiëren over een minuutje meer of minder.”