Jij was 47 en ik 26

Zonder kloppen kwam je zomaar op een dag binnen in mijn hart, in de eerste minuut van onze kennismaking viel ik voor je.

Jij was 47 en ik 26.
Ik was jou cliënt en jij mijn begeleider maar eigenlijk was jij alles en de wereld.

Direct was er een klik, jij met jou oude wijsheden en ik met mijn jonge onderzoekende geest. We wandelden op het stand, in het bos, aten taart, dronken wijn en mokken thee en hadden diepzinnige gesprekken over het leven.

Ik was jaloers op al jou andere cliënten, een dwaas dat schreeuwde door middel van negatieve aandacht om een paar minuten van je tijd hopende op meer.

Je zag me, hield van me, nam me mee in je leven en in je huis,
je triggerde me, je voedde me, en maakte dat ik meer wilde.

Heel even was er dat moment, dat moment van verlangen dat duidelijkheid had kunnen geven, maar zelfs dat moment durfde ik niet te pakken.

Uiteindelijk kon je het mij niet meer geven wegens een opgelegd verbod.

We zijn op organisatorisch niveau hard tegen elkaar uitgespeeld, allebei verloren we wat we lief hadden, mediation gesprekken mochten later helaas niet meer baten.

Emmers met tranen heb ik gehuild, ziek was ik, verstompt, depressief met als beste vriend mijn dekbed en verder niemand die langs kwam om te kijken.

Je brief van een tijdje geleden op mijn vraag om samen ergens koffie te gaan drinken was dan ook ijskoud.

Je woede stond geschreven in de woorden, je wilt niet meer omdat je je baan verloren bent door mij, sorry, maar ik was destijds jong en onzeker en wist totaal niet wat ik met mijn gevoelens aan moest.

Sinds ik sinds kort dichterbij woon en het verlangen na zoveel jaren er nog steeds is,
zijn er dagen dat ik net als Hans Warren totale machteloosheid voel.

Het zijn dagen dat ik soms figuurlijk gesproken door je straat loop. Dwaze reizen zijn het. Dwaze reizen van een lafaard die niet durft aan te bellen om te vragen hoe het nu na al die jaren met je gaat.

Nu tien jaar later staat mijn leven nog steeds stil, ik heb het geprobeerd om verder te gaan maar het gemis is zo intens diep, mensen verklaren mij voor gek dat ik nog steeds om je geef, “laat het toch gaan” word er gezegd.

[email protected]
saulfryman.weebly.com