Shit, bus gemist!

Centraal Station, vrijdagavond. Ik heb mijn bus net gemist en in plaats van geïrriteerd de wachttijd door te brengen, besluit ik naar de grote centrale hal te lopen waar het een komen en gaan is van allerlei mensen. Ik berg mijn mobiel en oortjes op en observeer wat er zich om mij heen afspeelt. Mensen, zoveel verschillende mensen. Wat zouden ze denken, voelen en waar zouden ze naar op weg zijn?

Net wanneer ik me dit afvraag, komt er een mevrouw naast mij staan. We beginnen te praten. Over het verloop van onze werkdag, onze achtergronden, onze families. Ze begint te vertellen over haar moeder, die thuis bij de voordeur een bakje heeft staan om de mobieltjes van bezoek in te bewaren. Zodat ze in staat zijn écht contact met elkaar te maken; net zoals wij dat nu doen, zonder enige afleiding. Een heel goed idee, aangezien ik er soms van schrik hoeveel tijd we met z’n allen turend naar onze beeldschermpjes spenderen. We laten ons continu afleiden door een onophoudelijke stroom aan notificaties.

Mevrouw bewijst dat ze een goed voorbeeld aan haar moeder heeft genomen, aangezien ze tijdens ons gesprek gebeld wordt maar niet opneemt. "Ik ben momenteel met jou in gesprek en dat heeft voorrang. Telefoontjes komen later wel weer."

We kunnen zoveel meer met onze tijd doen in plaats van dat eindeloze turen. Door bijvoorbeeld meer om ons heen te kijken naar wat er zich afspeelt op de plek waar we ons bevinden, zoals ik dat doe op het station. Het doet ons beseffen dat het leven ook in het hier en nu is. Af en toe levert het zelfs een unieke ontmoeting op.

Ik neem de omgeving in me op en ben me volledig bewust van wat ik zie en hoor. Ik geniet van alle taferelen waar ik eventjes getuige van ben. Een kussend stelletje waar de liefde vanaf spat. De hopeloze romanticus in mij geniet er intens van. Ik zie een moeder met een stel kinderen op een bankje, ieder een zak pepernoten in de hand. Ik glimlach naar ze en voordat ik het weet vraagt een van hen of ik ook wat van het snoepgoed wil.

De drukte raast om mij heen maar ik sta stil, iets wat ik besluit vaker te doen. Ik merk zoveel mooie, kleine dingen op. Dingen die mij turend naar mijn schermpje volledig waren ontgaan. Hoe zonde eigenlijk? De bus missen is zo erg nog niet.