Sharon Kovacs gaat voor een me-time

„Dear friends… I’m gonna be offline for 7 weeks, yess 7 weeks I’m gone… no phone no social media no distractions only therapy…” Met dit bericht nam Sharon Kovacs even afscheid van het internet.

Ze heeft angsten, depressies en ineens kwam bij me terug waarom ik ophield met optreden. Ik heb het nooit iemand verteld, maar ik herken me in Sharon. Een kwart eeuw geleden was ik een beetje populair. Totaal niet vergelijkbaar met Kovacs. Maar er waren volle zalen, groupies, fan-brieven, op de foto met iemand gaan en nagesprekken met mensen die mijn boeken lazen of ieder optreden kwamen bezoeken.

De man met de zaag en elektrische boor

Om het te begrijpen zal ik een voorbeeld geven. Je buurman staat op zaterdagochtend te zagen en gaat met een elektrische boor in de weer. Het gaat uren door en je irriteert je verschrikkelijk, maar zegt er niets van, want wil niet de nare buur zijn. Als het na drie uur ophoudt, dan is daar die euforische, meest heerlijke stilte die er bestaat en waan je jezelf gelukkig. Een optreden geven is precies 180 graden het omgekeerde hiervan.

Een artiest staat op het podium met volle overgave te genieten van zijn spel. En ondergaat euforisch de komende uren in een roes. Het publiek lacht, raakt ontroert, wordt vrolijk, beweegt op de maat en beleeft een heerlijk avondje weg. Tot aan het slotapplaus. Daarna volgen lovende reacties, omhelzingen, heerlijke gesprekken. Dan moet de artiest naar huis en een akelige, lege stilte volgt. Al die warme, liefdevolle aandacht en mooie geluiden zijn weggevallen. De artiest gaat eenzaam met slechts de herinnering naar huis. Mijn laatste optreden was in Hengelo en de treinreis duurde 3 uur en 32 minuten. Dat is een lange reis in je eentje met een doemend hoofd. Het werd een ellendige lange reis na een grandioos optreden.

Ik vond het niet altijd meer leuk om herkend te worden. Dat is een lange tijd geleden en tegenwoordig kan ik ervan genieten als iemand op me afkomt of mijn naam roept. Ik hoop van harte dat Sharon eruit komt en anders mag ze komen praten en zal ik een luisterend oor zijn, maar vooral haar angstige tranen begrijpen. Ik hoop dat ze leert genieten van haar bank en deken tot ze zich weer in haar eigen hoofd, lichaam en huis thuis voelt.