Schrijven in opdracht

Als tekstschrijver heb ik zo nu en dan te maken met een geheimhoudingsplicht. Dat betekent in de meeste gevallen dat de opdrachtgever met mijn tekst kan doen en laten wat hij wil. Ik heb er geen invloed meer op.

In de regel gaat het hierbij om commerciële teksten. Ik vind het allemaal prima. Het is leuk om te doen, maar echt eer van je werk heb je natuurlijk nooit. Immers, niemand weet dat de prozaïsche tekst van een multinational door mij geschreven is.

Twee jaar geleden kreeg ik weer eens een opdracht waarbij geheimhouding de hoogste prioriteit had. De opdrachtgever vroeg mij teksten te redigeren. Dat is op zich niks bijzonders en daar draai ik mijn hand niet voor om. Maar hier was meer aan de hand. De uitgever stond erop de voorwaarden en instructies in een persoonlijk gesprek toe te lichten. Vreemd. Dat klonk geheimzinnig, maar ook spannend. Ik houd van geheimzinnigheid en spanning en dus zegde ik de opdracht voorlopig toe. De uitgeverij betaalde de reiskosten.

Schamen

Ik herinner me dat ik niet de enige kandidaat was en dat er een strenge selectie gold. Ik weet niet wie nog meer aan dit project meewerkte, omdat ook mijn collega’s zich in stilzwijgen hulden. Zelfs onder elkaar aan de stamtafel spraken ze er niet over. Zouden ze zich schamen, vroeg ik me af. Ik schaam me niet. Als ik een zeep niet lekker vind ruiken en de opdrachtgever wil ik dat van die zeep een heerlijk geurend, exotisch product voor in de badkamer maak, dan doe ik dat.

In dit geval ging het niet om zeep, maar om grappige en soms ook spannende teksten voor kinderen. De opdrachtgever vroeg me in de rol te kruipen van een bezorgde ouder en bij aanstotende passages de tekst van suggesties te voorzien. We leven in een kwetsbare tijd met gevoelige ouders, vertelde hij me en gaf me een voorbeeld. Ik las de tekst en zag er niks kwetsbaars in. Een aantrekkelijke vrouw, zei hij. Ja, antwoordde ik. Is dat gevoelig? Het is een stereotype, legde hij uit. Een aardige vrouw vond hij beter op zijn plaats. Ook het dikke jongetje had ik over het hoofd gezien. Mijn opdrachtgever vond ‘enorm’ een betere benaming. Ik was het er niet mee eens, maar goed, ik ging akkoord. Zo lang mijn naam er niet bij staat, heb ik niks te vrezen.