Grrolling Stones

Ik ben mijn idool sir Jagger een beetje moe. En dát na veertig jaar sympathy. Ik ben nu aan het afkicken van zijn rauwe stem en zijn charismatische looks. Ik schreef de afgelopen vijf jaar 85 poems voor de zanger, nu gebundeld onder de titel I wanna be your fan.

Heb je ontwenningsverschijnselen als je niet meer rolling stoned door het leven gaat? Tja, het is inderdaad moeilijker dan ik dacht. Ik word nog steeds high als er door het fitnesscenter één van zijn hits galmt en krijg er ook een shot energie van. Mick Jagger is een begrip geworden, cultureel erfgoed en hem ontlopen is echt geen sinecure. Want overal duikt het duiveltje op. In romans, in feuilletons, er worden nu zelfs vergulde Rolling Stones muntstukken op de markt gebracht. En zo verval ik snel in mijn oude gewoontes.

Jagger-clean?

Zijn concert vorige zomer in het Brusselse Koning Boudewijnstadion kon ik niet bijwonen omdat ik toen aan hevige rugpijn leed. Ik bedacht: Here’s where the story ends. Ik besloot om al mijn Stones-cd’s weg te geven aan een andere Stones-addict.

Ben ik nu Jagger-clean? Tot deze namiddag dacht ik van wel. Want ik wilde vandaag vanwege het winterweer een warme trui aanschaffen in het shoppingcenter wat verderop. Ik stap de kledingzaak binnen en wat zie ik als ik naar de pashokjes wil gaan? T-shirts, pantalons en sokken waarop het Stoneslogo is geprint.

Snel ren ik weg uit de winkel en zet me neer op een bank naast een bejaarde man met lange witte haren. Oef, even rust. De oude man neuriet echter een liedje en ik herken het meteen, een Beatles-hit uit 1967: Lucy in the Sky with Diamonds. Ik vraag hem voorzichtig: „Mijnheer bent u een Beatles-fan?” En de senior begint te vertellen: „Op mijn 18de was ik een vurige Stonesfan. Ik zag hen die zomer van 1964 voor het eerst optreden in Nederland.”

„In het Scheveningse Kurhaus?”, vraag ik verwonderd en nieuwsgierig.

Roes uitslapen

De man grinnikt: „Inderdaad jongeman. Ik heb daar toen samen met enkele dronken vrienden de hele boel kort en klein geslagen. Zo mocht ik die nacht in een politiecel mijn roes uitslapen. De volgende ochtend brulden mijn ouders dat ik onmiddellijk met mijn rolling stoned-verslaving moest stoppen of anders alleen kon gaan wonen. En zo ben ik een Beatles-fan geworden. En ook al leken The Fab 4 op de ideale schoonzoons, ze rookten, snoven en spoten net zoveel als de ruige Stones. Want met Lucy in the Sky with Diamonds verwijzen de vier hippies naar… LSD.

Na de aankoop van mijn nieuwe wintertrui wandel ik die avond door de sneeuw weer naar huis, denkend aan andere bands die mijn muzikale afkickverschijnselen zouden kunnen reduceren.

Binnen zet ik snel de verwarming aan en open mijn laptop. En jawel er verschijnt een promotie van een Stones-cd met de titel Grr Live. Maar ik grom terug: „Baby,baby you’re out of time.” En dus draait mijn oude grammofoon vanaf nu enkel nog tijdloze jazz.