Kerstborrel

Het is weer die beruchte tijd van het jaar. De donkere dagen voor kerst? Nee, de tijd van kerstborrels op het werk. De uitnodiging is ruim van te voren gestuurd, dus geen reden om niet te komen.

Bij binnenkomst moet je eerst je jas zien te dumpen, want de kapstok is al helemaal vol. Waarom is er bij locaties voor 250 personen altijd maar plek voor 25 jassen? Worden daar normaliter alleen bijeenkomsten van nudistenverenigingen gehouden?

Traditioneel volgt redelijk vroeg op de avond (voor je de kans hebt gehad om teveel bier te drinken) de speech van de directeur. Die was dit jaar best verfrissend: „Het ging soms vrij beroerd, volgend jaar beter.” Weer eens wat anders van de standaard „Wat zijn we toch lekker bezig, vooral zo doorgaan, applaus voor jezelf”-onzin die je normaal hoort.

Dan volgt waar iedereen eigenlijk voor komt. Informeel samenzijn met collega’s? Gezellig gezamenlijk het glas heffen? Nee, gratis eten. Vaak in buffetvorm, wat direct aantoont dat zelfsturende teams niet werken. Zonder managementlagen ertussen wordt het ieder voor zich. Er wordt voorgedrongen, gevochten om satéstokjes en door mensen achterin de rij al aan dingen op het buffet gelikt.

Dansen op de kerstborrel

Na het eten komt het gevreesde moment dat het horecapersoneel niet alleen de borden maar ook de tafels weghaalt. Gedanst moet er worden. Het probleem is niet dat ik niet kan dansen. Het probleem is dat andere mensen niet zien of ik dans of stilsta. Dat ik in beide gevallen mijn handen in mijn zakken heb helpt daar niet bij. Wat wel opvalt: hoe hoger in de hiërarchie, hoe gekker op de dansvloer. Zo heb ik eens een manager gehad die zo absurd hard op een geïmproviseerd podium stond te stampen dat de NAM nog steeds bezig is met het afhandelen van de bevingsschade. Mocht je ambities hebben om hogerop te komen, denk dan aan de danslessen.

De kerstborrel is ook het uitgelezen moment om een collega die nog single is te koppelen. „We hebben weinig single mannen, dus ik ben bang dat ik je niet kan helpen”, zei ik tegen haar. „Oh, maar ik kan mezelf ook heel goed helpen”, antwoordde ze. Of het bewust dubbelzinnig was weet ik niet, het klonk in ieder geval behoorlijk geëmancipeerd.

Gelukkig wordt het nooit heel laat op kerstborrels, er moet de volgende dag wel gewoon gewerkt worden natuurlijk. Zo, dat hebben we ook weer een jaar overleefd. Tot je de volgende dag de gevreesde mail in je mailbox krijgt: de uitnodiging voor de nieuwjaarsborrel.