Gestalkt

Een wandeling in de natuur hoort verkwikkend te zijn. Het kan ook heel anders uitpakken.

Ik had een drukke week achter de rug en zocht mijn favoriete plek op om nieuwe energie op te doen. Een twee kilometer lange grasdijk in de polder nabij mijn woonomgeving.

Het is een prachtige locatie. Aan de ene kant weilanden vol loom grazende koeien en schapen, aan de andere kant water, waarin eendjes onbekommerd ronddobberen. Op de dijk zelf kom je nauwelijks iemand tegen. Het is er altijd heerlijk rustig.

Normaal gesproken dan.

Na tien stappen hoorde ik achter mij een gemotoriseerd voertuig aankomen. Ik kon het geluid niet thuisbrengen, dus ik keek om. Een man op een grasmaaier. Hij kwam rechts achter mij met een hoop kabaal aanzetten en maakte korte metten met het hoge gras aan de kant. Het kwam me erg slecht uit.

De grasmaaier haalde me in, minderde bij een wat taaier stuk vaart en passeerde me opnieuw.

Gestalkt door een grasmaaier. Hier had ik niet op gerekend.

De schouders ophalen

Het gehele traject week hij amper van mijn zijde. Weg rust. Ik keek hem  verstoord aan. De man glimlachte flauw en haalde zijn schouders op.

Gelukkig kon ik een voorsprong nemen toen hij een klein inhammetje voor zijn rekening nam. Met een zucht versnelde ik mijn pas, op weg naar een bankje dat uitzicht biedt op het water en het dorpje aan de overkant. Ik ging zitten.

De stilte werd alweer snel verscheurd door de maaier. Ik hoopte dat hij achterlangs zou gaan en snel uit mijn zicht, gehoor en leven zou verdwijnen.

Dat gebeurde niet. Integendeel. Het gras rond het bankje moest kennelijk  ook worden gekortwiekt. De man nam zijn werk serieus. Knetterend draaide hij rondjes om me heen. Hij voelde zich er zichtbaar ongemakkelijk bij; hij draaide op zijn stoel alsof hij zich op een kringverjaardag bevond waarbij hij niemand kende en dolgraag naar huis wilde.

Mijn feestje was bedorven. Er kwam bovendien een knallende hoofdpijn op. Ik stond op en liep de laatste tweehonderd meter naar het eind. Met de grasmaaier alweer in de achtervolging.

Aan het eind van de dijk, waar het gras overgaat in een geasfalteerd pad, keerde ik, want ik wilde het hele stuk terug lopen. Ik bad dat de klus er voor de maaier nu echt op zat.

Niet dus. Hij draaide eveneens en begon aan de andere kant. Want die moest ook nog.