Columbus vermomd als dertiger

In plaats van leven als een verstandige dertigplusser heb ik het gevoel te leven als iemand die gemiddeld dertig is. Hooguit. Soms gedraag ik me als een dwarse puber en soms als een terminale bejaarde.

Waar ik bezig zou moeten zijn met vijfjarenplannen, pensioenfondsen, een Volvo station gevuld met 2.5 kind en een labrador, sluit ik niet uit dat ik aankomend weekend nog een keer met m’n gezicht over de straatstenen schraap, bij wijze van een uit de hand gelopen carnavalsavond. Maar als je me vraagt waar ik echt van kan genieten is het bij de kachel, onder een dekentje in die comfortabele stoel liggen en de lokale eekhoorn z’n wangen vol zien stouwen met nootjes. Ik leef als een rentenierende pensionado met de bankrekening van een student waarbij pas over een paar dagen de stufi bijgeschreven wordt.

‘Zo hoort het-leventje’

Ik krabbel als een tiener in m’n dagboek over een gebroken hart, terwijl snot en tranen de inkt doen uitlopen en ondertussen bakkelei ik over de marktwaarde van onze koopwoning. Want ja, ooit was ik hard op weg naar dat ‘zo hoort het-leventje’. Op m’n hakken omgedraaid. Beste beslissing ooit. Nu dus tussen de wal en het schip. Niet per se comfortabel. Hang in there zal vast op z’n plek zijn.

De complexiteit van ‘het anders doen’ slaat me met regelmaat rond mijn oren. Is die Volvo station met 2.5 kind en labrador dan zo erg? Die laatste sowieso niet. Maar ik vind de rest zo verstikkend. Nu hang ik tenminste nog tussen wal en schip, in de ‘zo hoort het’ situatie was ik sowieso verzopen.

Ik waan me een beetje Columbus in eigen leven. Mijn eigen pad blijkt soms een tikkeltje ondoordringbaar. Zoals ‘t pad van een ware schatzoeker betaamt. En dat, lieve kijkbuiskindertjes en Mientje middelmaat, valt niet te rijmen met het een ‘zoals het hoort leven’ van een gesettelde dertiger.