Zo rijk waren wij nog nooit

Het was vier kinderen opvoeden geleden dat mijn vrouw en ik voor het laatst met fiets en tent er op uit trokken. We hadden er erg zin veel in. Al jaren eigenlijk. We hadden ons er in het verleden al op verheugd dat dit moment weer zou komen. Zelfs toen we op de fiets onderweg waren nog voor dat we kinderen hadden spraken we er al van. Wat zou dat leuk zijn om dat na de kinderen weer op te pakken!

Tijdens een van onze eerste fietsvakanties onderweg in Frankrijk halverwege jaren negentig ontmoetten we een stel dat toen in de fase was waarin wij nu komen/zijn; kinderen groot gebracht en dan de vrijheid hebben om weer samen iets te doen/op te pakken. Zij hadden er voor gekozen om op fietsreis te gaan, zo vertelde ze op die avond bij een sobere, maar warme bak koffie, voor hun trekkerstentje, zoals dat gaat op de camping. We waren die avond door hen uitgenodigd, maar moesten zelf wel onze bekers meenemen omdat ze natuurlijk geen extra bekers bij zich hadden voor eventuele gasten op de kampeerplek. En ze vertelden over hun leven en wij luisterden en vertelden over wat ons beweegt. Het werd zo’n leuke eenmalige ontmoeting met mensen waarmee het even klikt, waar je geen verleden mee hebt, noch een toekomst. Je hebt alleen die avond, dat moment. Ze waren nog niet heel erg oud, maar wisten waar Abraham de mosterd haalt. Ze keken berustend terug op hun, tot dan toe geslaagde leven en waren prettig in gesprek met jongelingen met eenzelfde hobby die dachten het leven aardig te snappen maar eigenlijk geen idee hadden wat het leven echt inhield. Jongelingen (wij) die eigenlijk nog moesten starten met het leven, al waren we aardig op weg…

Het moment is gekomen. Begin dit jaar kochten we twee supersterke krachtpatsers van fietsen.. Daar mag het niet aan liggen. Het gaat na 23 jaar echt gebeuren! Eerst maar eens zonder tent oefenen op de kustroute. Wij doorstonden deze test goed. Het was heerlijk to be back on the track! Nu was het dan zo ver weer voor “het eggie”, met volle bepakking en wel een volle week lang. De eerste week samen op pad na al die mooie vakantiejaren met de kinderen. We hadden ons ten doel gesteld om naar Parijs te fietsen.

We verzamelden de lang ongebruikte fietskampeerspullen van de zolder, het had de tand destijds aardig doorstaan op het lichtgewicht tentje na, dat was inmiddels poreus als een zeef. Maar, no problemo natuurlijk; dat was zo gekocht en het was veel beter en lichter dan die oude tent. Toen hadden we geen stoeltjes bij ons, we deden alles op de grond. Dat is een luxe die we ons dit jaar, op deze leeftijd, wel gunden. En het paste allemaal gemakkelijk in de tassen. We hadden zelfs nog ruimte over.

De fietsen waren die ochtend van vertrek in een mum van tijd opgetuigd alsof we dit al die jaren toch nog hadden gedaan. En al snel fietsten we het dorp uit richting het zuiden, richting de zon. Dit station hebben we bereikt en dat voelde goed. Het voelde als een soort overwinning waarmee we waren gestart! Met een gerust hart lieten we het huis bij de kinderen achter. Tot volgende week! Regel het zelf maar!

De fietsweek is voorbij gevlogen en ik moest erg vaak terugdenken aan die ene ontmoeting (in dat ‘andere leven’) jaren geleden met die levenswijze vijftigers en weet eigenlijk nu pas echt wat zij voelden waarover zij toen vertelden. Parijs hebben we niet gehaald. Maar dat maakt helemaal niets uit. We hebben gefietst, gekampeerd, we verdwaalden, vonden de weg terug, aten prutje, dronken bier en vierden het leven op een manier die zo goed bij ons past. We vonden opnieuw gemakkelijk onze weg bij nieuwe eenmalige ontmoetingen. Wat is dat toch leuk. We moesten zwoegend onder de brandende zon de berg op fietsen wat we direct daarna vergaten bij het afdalen, terwijl de wind ons ondertussen troostend door de haren streelde. Zoals toen. Maar we hebben ons vooral rijk gevoeld. Enorm rijk. Zo rijk waren wij nog nooit.