Mijn herstelverhaal

Hoi, mijn naam is Anouk en ben in herstel van een eetstoornis. Door de enorme drukte en wachttijden in de geestelijke gezondheidszorg, gaan jongens en meiden met een eetstoornis vaak snel achteruit.

Ik ben een blog gestart op instagram, om wat hoop en uitleg te geven over de ziekte: eetstoornis. Op deze pagina recovery_with_help beantwoord ik de vragen van zowel patiënten als naasten. En hoop ik een boost van motivatie door te kunnen geven.

Hierbij wil ik mijn herstelverhaal delen. Om te laten zien dat herstel mogelijk is en je hulp mag en kan ontvangen. Ook hoop ik wat meer duidelijkheid te scheppen over deze ingrijpende ziekte.

Meisje in haar schulp

De eetstoornis met Anouk. Dat is hoe het de afgelopen zes a zeven jaar is geweest. Van een normaal meisje dat genoot van uitjes, voor het eerst alleen op vakantie met vriendinnen, of schuiven door de modder tijdens een potje rugby. Naar een meisje dat in haar schulp kroop, dagen lang binnen zat en alleen nog maar met eten bezig was. Een meisje waarvan de vrijheid was afgenomen. Bang van de wereld om haar heen. Maar tegelijkertijd ook zo nieuwsgierig. Maar in de greep van anorexia.

De eetstoornis, het enige wat ik nog had. Mijn maatje die me zekerheid en hoop gaf. Hoop ooit goed genoeg te zijn. Hoop ooit genoeg te zijn. Al snel begon mijn maatje al te veel van mij te vragen. Ik hoopte dat de eetstoornis zich niet meer tot dit niveau zou verlagen en ging er voor zorgen dat de eetstoornis mij zou verlaten.

Behandeling na behandeling ging ik aan. Maar telkens zonder succes. Een enge eenzame strijd, noodgedwongen ziekenhuis in ziekenhuis uit.

Stap te laat in plaats van te vroeg

Niets en nooit goed genoeg, vaak een stap te laat in plaats van te vroeg. Een lange strijd, tussen falen en maar gaan. Een constant proces van vallen en opstaan. De voortdurende twijfel. Doe ik het wel goed genoeg? Steeds weer de vraag ‘is dit dan hoe het moet?’.

Verandering zoeken met heimelijk verlangen. Maar uit angst in het oude vertrouwde blijven hangen. Het gevecht met mezelf, dat ik nooit leek te gaan winnen, omdat ik niet wist hoe te beginnen. Geen garantie dat wat ik koos het juiste was. Geen zekerheid, geen kompas.

Domweg proberen me door de situatie heen manoeuvreren, om het bij Changes GGZ opnieuw te proberen. Negen keer vallen, tien keer opstaan. Om vervolgens verbinding aan te gaan. Want ook mama’s hebben tranen en ook papa’s hebben pijn. Grote mensen kunnen ook verdrietig zijn. Ik vind dat ik moet lachen, dat ik blij moet zijn. Maar soms moet ik huilen of heb ik pijn.

Anouk wil gaan leven. Nouk denkt aan leven. Ik ga leven!!!

Mijn tranen zijn speciaal, ze zeggen me wat ik voel. Ik mag ze gebruiken, daar zijn ze voor bedoeld.