Pas maar op je woorden

Met vaderdag was het weer eens ouderwets gezellig. Ik heb de irritante gewoonte om versprekingen steevast te horen, te onthouden en ze vervolgens tot in den treure (tegen je) te blijven gebruiken.

Best hilarisch trouwens en het leidt vaak tot buikpijn van het lachen. Sommige van die versprekingen dateren wel van tien jaar geleden maar door ze steeds weer te herhalen, vergeet je ze op een gegeven moment gewoon niet meer. Sterker nog, soms moet je even goed nadenken wat het echte woord ook alweer is.

x

Zo vertelde mijn broer op een feestje ooit een verhaal. Hij is, tussen ons gezegd en gezwegen, de intelligentste van het gezin en daarom is het des te leuker als juist hij een ‘fout’ maakt. Zijn verhaal ging over het sjouwen van een zware wasmachine van de zolder naar beneden. Hij ging verhuizen en samen met een vriend tilden ze zich een breuk aan dat loodzware ding. Tot mijn broer, inmiddels al halverwege de tweede trap, ontdekte dat er in het onderste deel een blon betok lag. „Een wat broer??? Aahhh, een blon betok!” (Jullie mogen zelf raden wat hij eigenlijk wilde zeggen). Ik lag in een deuk en bleef de hele avond bezig over die verrekte blon betok en dat zoiets hartstikke gevaarlijk is. Op diezelfde avond had ik zowaar nog een keer geluk want ineens had hij het over een „wegverSnauwing”. Echt, je kon me opvegen! Broerlief baalde als een stekker, want niemand hoorde het behalve ik natuurlijk weer. Hij haastte zich uit te leggen dat hij wegversmalling en wegvernauwing wilde zeggen. Daar kwamen uiteraard weer de flauwste reacties op. Zo moest hij niet te fel reageren en snauwen tegen mij, dat was zeker een poging tot WEG-versnauwing?!

Eigen verspreking

Door de jaren heen kwamen er steeds meer versprekingen bij die op een dag zoals zondag weer even allemaal de revue passeerden. We hadden een verrassingsdag voor pa geregeld en mijn broer reed. Zo zaten we gezellig met z’n allen in zijn mooie, nieuwe auto. Ik meende ineens een blon betok op de weg te zien, of was het nou een wegversnauwing? Hij moest maar even goed uitkijken met zijn nieuwe bolide. Dus daar gingen we weer. En dan is het de sport om zoveel mogelijk verzamelde versprekingen in één samenhangend verhaal te verpakken. Mijn eigen gênantste verspreking was toch wel op het kraamfeest van een collega. Toen ik haar baby zag, dacht ik echt ‘Oh, wat een hummeltje’ maar uit mijn mond kwam „Oh, wat een mormeltje”. Pas toen alle ogen me aanstaarden drong het tot me door wat ik gezegd had…