Hoi mam, met mij!

Toen ik vier jaar geleden mijn ouderlijk huis verliet, wist ik het zeker: dit was dé stap richting volwassenheid. Wat natuurlijk betekende dat ik vanaf dat moment alles wist, zelf kon oplossen en dus waanzinnig onafhankelijk zou zijn.

Niets is minder waar gebleken. Ik bel mijn moeder namelijk vanaf de eerste dag in mijn eigen paleisje voor álles. In het begin ging er geen dag voorbij zonder een: “Hoi mam, met mij! Hoe lang moeten aardappelen eigenlijk koken?” Een: “mam, moet dit lichtroze shirt bij de witte, of de gekleurde was?” Of een: “mam, kan het zijn dat ik de enige persoon op aarde ben die een verkeerde manier heeft uitgevonden om een badkamer schoon te maken?” Mijn moeder, engel die ze is, geeft altijd onvermoeid met evenveel liefde antwoord op de vragen van haar grap van een volwassen dochter.

Zondagskind

Ergens is het niet gek dat ik in het begin van mijn zelfstandigheid gelijk voor een aantal obstakels kwam te staan. Ik ben een zondagskind en heb altijd de luxe gehad dat ik thuis nooit een vinger heb hoeven uitsteken. Naar mijn weten deed de vaat zichzelf, lagen mijn gedragen kleren altijd magisch een paar dagen later weer gevouwen in de kast en wat er ook gebeurde, elke dag stond er een verse, gezonde maaltijd op me te wachten als ik thuiskwam. Het enige wat mijn zusje en ik hoefden te doen was genieten van het feit dat mijn ouders er achter de schermen voor zorgden dat al die dingen geregeld werden. We konden gaan en staan waar we wilden, dansen, zingen, springen en hadden geen zorg in de wereld.

Begrijp me niet verkeerd, hier ben ik ze natuurlijk eeuwig dankbaar voor. Ook als dat betekent dat ik niet weet in welk vakje de wasverzachter moet, of als ik voor de 354^e keer ben vergeten op hoe veel graden mijn lasagne in de oven moet.

Altijd precies het juiste

Nu ben ik door de jaren heen gelukkig een stuk wijzer geworden en heb ik de complexe vraagstukken wat betreft mijn huishouden inmiddels onder controle, maar mijn moeder is nog steeds de eerste die ik bel als ik voor een moeilijke keuze sta. Wat is dat toch met moeders? Hoe kan het dat ze altijd precies het juiste weten te zeggen? Treedt die wijsheid in je op het moment dat je je eerste kind op de wereld zet? Ik hoop dat ik er ooit achter mag komen en zal dan, op precies dezelfde liefdevolle manier antwoord geven op de onhandige vragen van mijn lieve dochter. Met een glimlach denkend aan het moment dat ik eerst mijn moeder belde die keer dat ik mijn afdruiprek bijna in de fik had gezet in plaats van ervoor te zorgen dat de situatie niet zou escaleren.

Ja, ik hoop dat ik het later precies zo kan doen als mijn moeder het nu voor mij doet. Dat ik mijn dochter een onbezorgde jeugd kan geven, met ruimte om van haar fouten te leren, en ik altijd maar één telefoontje van haar verwijderd ben om haar te helpen bij alle vragen die ze voor me heeft. Al kan ik niet garanderen dat ik dan niet even mijn moeder bel, om dubbel te checken dat ik daadwerkelijk het juiste antwoord heb gegeven…