Zijn wij dan echt ontspoord?

Het is 2 minuten voor vertrek van de ICE direct richting Amsterdam Centraal. De laatst gearriveerden zullen het moeten ontgelden met het vinden van een zitplek.
Na wat verwijtende zuchten en ontwijkende blikken voel ik naast irritatie een onderliggende boodschap ‘I need space human’.

Eenmaal op adem gekomen en wat nederige sorry’s verder mag ik dan toch gaan zitten naast een meneer die zichzelf vermoedelijk het liefst liet teleporteren via het venster. Ik probeer mijn lijf zo roerloos mogelijk in de stoel te verzetelen wanneer de persoon naast mij zijn leuning pontificaal laat begrenzen tussen ons. Zijn schouder inclusief 5 cm dik gewatteerde jas domineert de leuning tijdens het parkeren van zijn laptop op de daarvoor bestemde tafel.

Op een paar zakenlui na houdt iedereen stellig zijn jas aan alsof men een enkeltje Trans-Siberië Express heeft geboekt.

Ik begin toch echt te aarzelen of alles een illusie is, de trein, de mensen. ‘Zijn wij dan echt ontspoord?’

Ik besluit om mijn ogen te sluiten en zit op een bankje met het zicht op een prachtige beeldentuin omheind door weelderige bloemen en groen.

Mijn muziek wordt bijgevallen door een Brabantse tongval die wijselijk alle ‘collegaatjes’ categoriseert als in de schijf van 5.
De beeldentuin neemt nu plaats voor een visueel fiasco met 6 collega’s op één afdeling die zich beklagen over de bezuiniging van barista naar sligro koffie. Terwijl ze haar laatste hap van haar croissant naar binnen schuift beaamd haar overbuurvrouw het verhaal met een glazige ‘lul maar lekker raak’ blik.

Eenmaal gearriveerd voelt het alsof ik al een dag erop heb zitten. Gelukkig heb ik nog mijn lange termijn geheugen wanneer ik terugblik op de lange dagen van files. In de auto zou de beeldentuin een fatale crash kunnen veroorzaken. En een boek in de auto? Ook niet zo een goede optie..Nee, geef mij maar de trein.