De vakkenvuller

Je hoeft alleen maar de tv aan te zetten: nog meer nieuws over de hamsterwoede in supermarkten. En dan sta je ineens zelf in de supermarkt en maak je de directe gevolgen daarvan wel van heel dichtbij mee. Een tafereel in de supermarkt bleef mij in het bijzonder bij.

Een klant en een vakkenvuller staan in mijn buurt. Ik zie de vakkenvuller naar de klant gebaren dat het meel inderdaad was uitverkocht. De lege schappen logen er niet om. “Sorry mevrouw, maar wij doen echt ons best”, klinkt het wanhopig. De vrouw staat er gepikeerd bij. Ze zegt niets, maar ik merk dat de teleurstelling bij de vrouw enorm is. De vakkenvuller komt tot het besluit dat hij niets meer voor de vrouw kan betekenen en zegt: “Nog een fijne dag, mevrouw.” Ze zegt nog steeds niets. Geen reactie, geen blik, helemaal niets. De vakkenvuller loopt weg en gaat verder met zijn werkzaamheden.

Mijn hart breekt. Hoevaak zou hij vandaag al gefrustreerde klanten hebben meegemaakt? Klanten met vragen of het product achterin de winkel écht niet meer op voorraad is? Hoe klanten door het misgrijpen van product X of product Y hun hun gezin nu “in hemelsnaam” moeten onderhouden? Zou de vakkenvuller al dreigementen hebben ontvangen?

Ik reken mijn boodschappen af en ik ga naar huis. De vakkenvuller heeft echter nog een lange dag voor de boeg. Ik beeld me in dat hij nog wel even doorzwoegt om alle schappen zo snel mogelijk gevuld te krijgen. Ik beeld me in dat hij tijdens het vakkenvullen omver wordt geduwd door klanten die om het laatste pakje toiletpapier vechten. Ik beeld mij in dat hij het gevoel heeft dat hij klanten continu moet teleurstellen. Ondanks al zijn keiharde inspanningen én het feit dat supermarkten nu een grotere drukte meemaken dan ooit, is het voor sommige klanten nooit goed genoeg.

Een beetje begrip voor eenieder en relativeren in deze bijzondere tijd is geen overbodige luxe. In de supermarkt greep ik die dag ook mis: de eieren en het toiletpapier heb ik niet kunnen afstrepen van mijn boodschappenlijstje. Is dat vervelend? Een beetje. Het einde van de wereld? Dat niet. Als plan A niet werkt, dan ga je naar plan B of desnoods naar plan C. Crisistijden vergen nu eenmaal wat aanpassingsvermogen van mensen. Het haalt het beste in mensen naar boven, maar soms ook het slechtste, besef ik me. In tijden van crisis leer je mensen eigenlijk pas echt kennen.