Ze vallen bij bosjes

Ze vallen bij bosjes. De millennials. Gevloerd door de heuse ‘millennialziekte’: de burn-out.

Een paar jaar geleden, tijdens mijn studie, leek deze ziekte nog vrij zeldzaam. Wanneer iemand wel uitviel met dergelijke klachten, werd simpelweg aangenomen dat de desbetreffende student niet over de juiste capaciteiten beschikte om de studie tot een goed einde te brengen. “Studeren is immers niet weggelegd voor iedereen.” Dat was dat. Weer een student minder in de strijd om het beste CV. Pas toen ik ging werken, viel het mij op hoe ongelukkig millennials soms zijn. En hoe hard voor zichzelf.

Deze groep van tussen 1981 en 2000 geboren instagrammende-bingewatchende-flexitariërs – waartoe ik mijzelf ook mag rekenen – heeft het niet makkelijk. Al zullen sommige babyboomers misschien anders beweren. We willen het onderste uit de kan halen. En als we dat dan hebben, willen we meer. We willen wat we niet kunnen krijgen, maar een ander wel. Om onszelf te bewijzen. We willen zekerheid, maar ook flexibiliteit. Ons nergens op vastleggen – want wat als er zich een betere optie voordoet? Al weten we nooit wat de juiste keuze is. We willen carrière maken. Een huis kopen, midden in het centrum van Amsterdam. Ook al weten we dat de huizenmarkt ons dat niet zal toelaten. Tegelijkertijd een rijk sociaal leven onderhouden. Geen feestjes missen; want FOMO (Fear Of Missing Out). Na een lange werkdag dat lesje yoga nog meepakken. Al is het alleen maar om ook dat weer van onze to-do lijst te kunnen afvinken. We voelen ons constant onrustig en onvoldaan. Opgejaagd. Want halen we wel alles eruit wat erin zit? Of schieten we tekort?

Het is de vraag waaraan we dit te danken hebben. Zijn het de sociale mediaplatforms en het ideaalbeeld dat hierop wordt geschetst? Zijn het onze ouders die ons te individualistisch hebben opgevoed? De maatschappij en de druk die zij op ons legt om te slagen in het leven? Of zijn wij het zelf met onze torenhoge verwachtingen en vergelijkingsdrang?

Het doet er eigenlijk niet toe. Wat er wel toedoet is dat dit probleem serieus moet worden genomen. Dat het zoeken van hulp voor deze klachten net zo laagdrempelig en sociaal geaccepteerd wordt als het brengen van een bezoekje aan de dokter voor een aanhoudende verkoudheid. Maar er lijkt nog een lange weg te gaan, nu burn-out herstel niet eens wordt vergoed vanuit de basisverzekering.