Tel je zegeningen

Vaak schiet ze nog door mijn hoofd. De vrouw die op een woensdagmorgen net als ik in de trein stapte. Haar blik naar de grond., twee oude plastic tassen met spullen bij zich. Een versleten broek met leren jasje erboven. Haar door de war, doffe huid en éénmaal in de trein haar bik strak naar buiten.
Ze trok mijn aandacht en ik vroeg mij af waar zij heen zou gaan.
Als de conducteur naast me staat laat ik mijn OV kaart zien en hij loopt door naar de vrouw bij het ander raam. Ze heeft geen vervoersbewijs en nee, ook geen ID. Wel een brief, die ze aan de conducteur geeft.
Ze blijft zitten waar ze zit en haar blik blijft naar buiten gericht.
Vijf minuten later komt de conducteur terug en vraagt haar gegevens. Ik schrik als ze haar geboortedatum noemt, ze is 1 dag jonger dan ik ben. Ze geeft eerlijk antwoord vanaf welk station ze is in gestapt en waar ze naar toe wil. De conducteur schrijft een bon uit en ze hoort aan dat ze een boete krijgt van 50,00 boven op het verschuldigde treinkaartje.
Ze reageert amper. Het komt niet eens binnen lijkt het. Waarschijnlijk de zoveelste boete die ergens op de stapel HELP HOE GA IK DIT BETALEN komt. Ze neemt haar lot en blijft naar buiten kijken met de bon in haar hand.
Van alles gaat er door mij heen, zal ik die boete gaan betalen, zal ik vragen waar ze naar toe gaat, wat er in haar leven is gebeurd, wie ze is en tegelijk besef ik hoe triest het is dat er nog heel veel vrouwen en mannen rondlopen met een zelfde lot.
Als ik in Maarn uitstap, probeer ik gedag te zeggen maar haar blik krijg ik niet te zien. Ze blijft ze nog lang in mijn gedachte. Zij, met een leven net zolang als ik, en ik loop hier op weg naar een gezellig afspraak, misschien ook nog wel een lunch erbij en ik tel mijn zegeningen……..