Killing diner

Hij kijkt haar aan; zij kijkt naar het bord met aardappelpuree voor haar neus. Hij kijkt weer weg. Het geluid van een mes dat over een bord schraapt onderbreekt de stilte. Hij kijkt haar weer aan en ziet haar met walging naar haar bord staren.
‘Vind je het niet lekker?’ vraagt hij onzeker.
‘Het gaat wel,’ zegt ze koeltjes.
Hij kijkt naar de tafel die vol staat met bakjes die eten bevatten en hoort haar vingers zacht op tafel tikken. Als reactie daarop vestigt hij zijn blik nog strakker op de bakjes. Het tikken wordt steeds harder en zijn gezicht wordt met elke tik strakker. Om zichzelf vorm te geven stopt hij snel een vork vol aardappelpuree in zijn mond en voelt de stukjes aardappel in zijn mond zwemmen; hij houdt ervan. Het tikken vult nu de hele eetkamer en dus graait hij naar een stokbrood te midden van de tafel. Zijn vingertoppen glijden over het brood voordat hij het beetpakt en naar zich toetrekt. Dan stopt het tikken ineens. Vanuit zijn ooghoeken ziet hij haar hand om het heft van een broodmes heenslaan en hij slikt onhoorbaar. In een fractie van een seconde houdt ze het mes voor zijn neus en kijkt hij scheel om het lemmet goed in de gaten te kunnen houden.
‘Hier, dat snijdt makkelijker,’ zegt ze kalm.
Hij slikt nog een keer, nu wel hoorbaar, en pakt het mes snel aan. In zijn haast snijdt hij een ondiepe snee in zijn handpalm en stopt die gauw in zijn servet.
‘Excuseer mij even,’ zegt hij en maakt aanstalten om op te staan.
Dan ziet hij dat de vrouw het mes opgepakt heeft, eraan likt en hem met een griezelige glimlach aankijkt.