De kwaliteit van Nederlandse literatuur

Wanneer je zowel Nederlandse als buitenlandse literatuur leest, merk je waarschijnlijk al snel een zwaar contrast op. De hele structuur, schrijfstijl, sfeer en toon verschilt. Wanneer beiden worden vergeleken in bijvoorbeeld een online forum, merk ik vaak de mening op dat Nederlandse literatuur veel slechter is dan buitenlandse literatuur in algemene zin.

Hetzelfde geldt voor mij, als ik een buitenlands boek lees dan heb ik vaker niet de neiging om het boek weg te leggen dan wanneer ik iets heb gepakt uit de plaatselijke buurtboekenkast. Een patroon dat ik herken in zulke boeken is dat ze bepaalde problemen delen.

Ten eerste, te veel spreken en te weinig doen. Soms is dat geen probleem, als een boek zich liever focust op karakters dan op plot dan is dit te begrijpen. Maar heel vaak wordt het gebruikt om informatie te voeren waar de schrijver geen zin had zijn energie te verspillen aan triviale kwesties zoals een natureel verloop van het verhaal. Gewoon alle informatie in de eerste 6 pagina’s er in rammen, zodat je daarna urenlange monologen kan voeren over hoe miserabel heel Nederland wel niet is of hoe miserabel de hoofdkarakter is.

Het is niet echt om de plot minder belangrijk te maken om een nadruk op karakters te leggen als dat het wordt gebruikt om meer pseudo-intellectuele gezeik van iemand die denkt dat hij de nieuwe Einstein is omdat hij de Dikke van Dale heeft bestudeerd en abstracte analogieën schrijft die enkel de meest geobsedeerden van Nedercultuur zullen begrijpen.

Maar naast geen of nauwelijks plot te bevatten hebben meeste boeken ook geen karakters, enkel extensies van de auteur. Wanneer ik een Nederlands boek probeer te lezen, is de boodschap duidelijk: mijn gedachten zijn belangrijker dan jouw plezier. Over het algemeen zou je kunnen zeggen dat vele auteurs compleet obsederen met hun hoog intellectuele scheten op te snuiven, wat de kwaliteit van de gemiddelde ‘literaire’ Nederlandse werk zwaar vermindert. Natuurlijk, een bericht of een nieuwe visie op een probleem is belangrijk, maar om de hele verhaalstructuur op te geven is het meest labiele wat je kan doen. Immers, als je een boek schrijft wil je toch ook dat het gelezen wordt? Dat anderen het zullen en niet aan het eind denken: ‘Wat een rotzooi’?