Kwetsbaarheid

Een verwarde man in de trein, die er smoezelig uitziet. Of een vrouw in de tram, die steeds hetzelfde tegen zichzelf zegt. Het is een beeld dat waarschijnlijk veel mensen kennen.

Ook ik kom deze mensen tegen. Op het moment dat één van de bovenstaande situaties zich voordoet, vraag ik me vaak af: ,,Wat zullen mijn medepassagiers denken?”
,,Wat een raar mens, laat me met rust!’’
Of ,,Ik zou wel wat willen doen, maar wat en hoe?’’

Zelf ben ik heus geen wereldredder, die ervoor zorgt dat ieder verward persoon op een veilige plek terecht kwam. Was het maar waar. Wél probeer ik me voor te stellen hoe het is om zelf op zo’n punt in m’n leven te belanden, dat ik echt even helemaal (letterlijk) de weg kwijt ben.

Door mijn stage in de psychiatrie heb ik iets heel belangrijkst geleerd wat mijn ogen heeft geopend: een psychische aandoening kan iedereen overkomen. Er zijn bijvoorbeeld mensen opgenomen, waarvan ik niet altijd wist of ze verpleegkundige zijn of ‘patiënt’. Dit wil niet zeggen dat iedereen die in de psychiatrie opgenomen is verward is. Of dat iedereen die verward is een psychische aandoening heeft. Het geeft aan dat iedereen, arm of rijk, opgeleid of niet, z’n kwetsbaarheid heeft.

Bij veel mensen wordt deze kwetsbaarheid nooit zo erg geraakt of getriggerd, dat dit zich uit in een psychische ziekte of aandoening. Maar het zal je maar gebeuren. Dan zit je in de trein en niemand kijkt je aan. Je wilt vragen of iemand weet waar je bent of waar je heen moet, maar iedereen lijkt heel druk met alles en iedereen behalve met jou. Iemand die nu net van een klein gesprekje wellicht al zou kunnen opknappen.

Mijn oproep is: heb respect, en nee je hoeft echt niet voor ieder verward persoon direct in actie te komen en je deur te openen. Maar behandel deze personen als hoe je zelf ook behandeld wilt worden (de Gulden Regel). En bedenk; dit had ook mijn vader, nicht of vriend kunnen zijn. Dus open niet per se je deur, maar wél je hart.