Kopschoppende tieners

Mijn haren was ik met badolie, ik vergeet te ontbijten, en zojuist ontdek ik dat mijn shirt achterstevoren aan heb getrokken. Mijn lijf is van slag. Mijn maag verkrampt, en die brok in mijn keel krijg ik ook maar niet weggeslikt.

Zoals op de meeste dagen opende ik vanmorgen Dumpert. Hersenloos vertier, de blote borsten ontwijkend, op zoek naar mensen die uit bomen vallen, bomen die op auto’s vallen, auto’s die in de sloot rijden, leedvermaak. Niet mijn beste gewoonte, allicht. Maar ieder zijn zonde.

Bovenaan tref ik ‘Gestoorde laffe klootzakjes kopschoppen met z’n allen op 1’. Sommige linkjes kun je beter ontwijken. Maar de nieuwsgierigheid wint, en ik klik toch. Ademloos heb ik zitten kijken. Ik zal een omschrijving van de inhoud achterwege laten. Tegen de tijd dat u dit leest, is het u vast ook niet gelukt om niet te weten wat er zich in het filmpje afspeelt.

Het slachtoffer uit het filmpje is 15. Ik herinner me mijzelf als 15-jarige. Nogal ongemakkelijk, op zoek naar mijn plekje in de wereld, een angst voor afwijzing die zich uitte in niet al te subtiele schreeuwen om aandacht. Best ingewikkeld, 15 zijn.

Ik herinner me de incidenten op school, ik was duidelijk niet de enige die het ingewikkeld vond om 15 te zijn. Ik werd er een onzeker grietje van. Anderen vonden andere manieren om om te gaan met hun onzekerheden. Dat meisje dat je niet moest tegenkomen; die duwde je zo van de trap als je haar te lang aankeek. De broer van Jessica, die in de kantine pardoes een prullenbak leeggooide op iemands hoofd. De incidenten in de gymles die eindigden op de eerste hulp, die leken op een ongeluk, maar vaak veel verder gingen dan dat. Ook toen werd er gefilmd, er werd gejoeld, de boel werd opgejut. Toch voelde ik mij niet onveilig. Het hoorde er een beetje bij.

Nu, ruim tien jaar later, ben ik compleet van slag van de beelden. Nu zie ik dat wat er hier gebeurt zo veel verder gaat dan ongemakkelijke bonkjes hormoon die niet weten wat ze met zichzelf aan moeten. Als dit is waartoe 15-jarigen in staat zijn, wetende dat ze gefilmd worden. Gewetenloos en zonder ophouden. Dan vrees ik voor de dag waarop mijn eigen kinderen naar school gaan. Zich staande houdend in het slagveld van losgeslagen tieners.

Het laatste wat we moeten willen, is dat onze 15-jarigen, een beetje ongemakkelijk, op zoek naar hun plek in de wereld, zich zo onveilig moeten voelen. Omdat je tegenwoordig niet de inhoud van een prullenbak op je hoofd krijgt, maar blij mag zijn als je de klappen overleeft.