Jas, het huis uit

“MAD DOE DIE ROT BOX UIT!” Schreeuw ik tegen de muur alsof ik verwacht dat hij terugpraat. De muziekbox van mijn 16-jarige zusje die, zoals ze het noemen: “Nederlandse hiphop”, op volle toeren loopt te draaien, dreunt door mijn muur heen. We slapen naast elkaar. Ik mag dan weliswaar een tikkeltje doof zijn maar deze takkeherrie hoort zelfs mijn oma van 85 nog op 5 kilometer afstand. Ik ben bezig met het schrijven van mijn artikel voor een tijdschrift. Ik ben lekker bezig, al zeg ik het zelf. Maar het zou nog lekkerder gaan als ik mij hier 100% op kon concentreren. In alle stilte. Zonder Rapper Boef op de achtergrond. Maar nee Ronnie Flex wilt er ook graag bij zijn en mijn 16-jarige zusje schreeuwt terug. “Bemoei je er niet mee!”. Fijn. Ik loop wel weer naar beneden om aan mijn ouders te vragen of ze dan weer aan háár willen vragen of de muziek wat zachter kan. Dus ik loop naar beneden. Ik doe de deur open en kijk of mijn ouders niet druk een serie aan het volgen zijn, want dan moet je eens proberen hier je mond open te trekken. Slippers door de lucht zullen volgen. Maar nee, de kust is veilig. Shownieuws staat op. “Ja goedenavond, mag ik jullie verzoeken alsjeblieft even tegen Madelief te zeggen dat ze die box wat zachter moet zetten, want ik moet aan school werken.” Het is altijd even afwachten of ze mijn sarcastische toon kunnen waarderen ja of nee, hangt altijd af van de sfeer. Helaas, poging mislukt. Mijn vader kijkt mij niet eens aan en zegt ‘‘ja’’. Ik weet genoeg. Dus ik zeg “bedankt”. En loop zwaar geïrriteerd terug naar boven, mijn maat is vol. Denk maar niet dat mijn ouders er nu wat aan gaan doen. Prima. Dan ga ik wel douchen. De badkamer is boven en Madelief en ik slapen op zolder. Heb ik in ieder geval geen last van het geluid. Maar dan. He godver. Ik stap recht in een vieze natte voetbalsok van Madelief. Ik kijk rechts. Heel de wasbak ligt vol met allerlei haarspullen. Laat ik jullie er op attenderen dat wij 6 hele brede lades onder de wastafel hebben, waar je zelfs een lijk nog in kwijt kan. En oja het stinkt. Dan trek ik voor de gein de la open waar de handdoeken in zouden moeten liggen. Je raad het al. Leeg. “MAD RUIM DIE ZOOI OP! MENSEN MOETEN DOUCHEN.” Schreeuw ik naar boven over Lil’Kleine’s ‘Verleden tijd’ nummer heen. ‘JE BENT M’N MOEDER NIET!’, krijg ik heel lief op volume 100 terug naar beneden geschreeuwd. Oké. Duidelijk. Ik ga op de wc zitten en zucht. Ik geloof dat deze hele situatie voor mij verleden tijd wordt. Ik moet er nu uit