JUF JOKE (en de Inspectie v.h. Onderwijs – deel 2)

Frank zat al een poosje niet goed in zijn vel. Ik kende hem als een vrolijke man, die zich met gemak liet storen en gewoon zijn werk weer hervatte. Ik wist dat hij een gesprek had gehad met het schoolbestuur en ook dat hij om wat ondersteuning had gevraagd.
Na dat gesprek bracht iedereen die hem stoorde hem in de war. Ik speelde met het idee om tijdens de jaarlijkse barbecue voor de leerkrachten een toespraakje te houden over het werk dat Frank verzette. Ik meende dat zij er geen idee van hadden hoe zwaar zijn werk was. Maar…eerlijk gezegd wist ik niet zeker of Frank dat wel zou waarderen.

Het ministerie hield steekproeven. Wij waren al aan de beurt geweest met de leerlingenadministratie dus gingen ze nog maar even door. De nieuwe Inspectie betrof nu het functioneren van de hele school. Deze inspectie was enorm stressvol. Niet alleen voor Frank, maar ook voor de leerkrachten. Het ging erom hoe onze school te boek zou staan. Goed of Zwak. Frank tilde zwaar aan een goede kwalificatie, want drie keer zwak en het werd openbaar gemaakt. Openbaar zwak? Geen leerling zou zich dan meer aanmelden. Dat mocht dus nooit gebeuren!
Er moest nu veel gecontroleerd worden en daar werd met man en macht aan gewerkt.

Ik zag Frank voor mijn ogen doordraaien.
‘Wat is er toch?’ informeerde ik ongerust. Over zijn toeren vertelde hij mij dat het schoolbestuur in het gesprek dat hij had gehad, zomaar even tussendoor had gezegd: ‘…Nou, dan ga je toch gewoon weer groep 8 lesgeven!’
Nu begreep ik Frank beter. Zulke dingen kon je niet tegen hem zeggen! Daarvoor werkte hij niet alleen veel te hard, maar heel zijn ziel en zaligheid zat in deze school.
‘Sommige mensen zeggen maar wat, joh. Die hebben er geen notie van hoe kwetsend woorden kunnen overkomen. Kom op! Laat het gaan!’ probeerde ik.
Maar wat ik ook zei, niets hielp. Frank zakte verder af, ook toen de Inspectie al was vertrokken.
De dag vóór de barbecue stortte hij in: ‘Iedereen loopt maar binnen! EVEN DIT… EVEN DAT…, maar ondertussen houdt niemand er rekening mee dat ik tot over mijn oren in het werk zit!’
Zo kende ik mijn lieve flexibele Frank absoluut niet, maar toen wist ik zeker dat ik op de barbecue een speech moest gaan houden. Diezelfde avond stond hij op papier.

Al keek Frank verbaasd, het deed hem zóoo goed! Hij fluisterde in mijn oor: ‘Wat een klasse. Bedankt!’ en hij knuffelde me zowat fijn.
Later zou blijken dat ik nooit meer tijd zou hebben gekregen om hem deze blijk van waardering te geven.

Joke van Zijl