Harteloos kerst?

Ik kijk rond in onze woonkamer. Naast me op de tafel staat een beeld van een hert. Grijs, met sneeuwvlokken erop. Van alle hoeken van de kamer kijken, staren, lachen herten naar mij toe.

Vanavond maken we onze thuis klaar voor het kerstfeest. Wij kleden onze zielen mooi aan en omringen onszelf met mooie dingen die ons aan het feest herinneren. Onder andere herten.

In mij, wordt ineens alles stil. Ik heb net op het journaal een hert dood zien gaan. Een klein kalfje, zacht bruin. Zij liep rond haar moeder heen toen het schot kwam. De moeder was erbij, zag haar kindje dood gaan.

De jagers en de cameraman liepen nog naar het dode diertje toe en hebben het keurig bekeken. ‘Er komen kraaien en vossen… binnen een paar dagen is er niks meer over.’

Ik kijk rond in onze woonkamer. De herten starten me aan. Ze blijven wel. En alles in mij vraagt, hardop: waarom? Hoe kan dit gebeuren? Wat heeft een rijk land, met zijn lange geschiedenis, focus op natuur, slimme mensen en allerlei organisaties en instituten zo ver gekregen om dit als enige optie te zien? Om dit goed te keuren?

Ik hoor de argumenten van links en rechts. Ik hoor ze, maar ik begrijp ze niet. Dit is alleen symptoombestrijding. Iedereen wie met dieren werkt, wilde of zwerfdieren, weet het. Ik weet en ik voel dat dit is niet juist, dit is niet goed. Er zou een andere weg moeten zijn.

Ik weet dat de herten in mijn kamer me zullen blijven aanstaren. Misschien staren ze ook andere mensen aan, in hun kamers, terwijl ze zich klaarmaken voor het feest.

Herten. Indrukwekkende dieren, iconen van een vreedzame, warme feest dat binnen twee weken voor de deur staat. Bij de herten wordt het ‘feest’ niet vreedzaam en sommige van hun zullen dit niet doorstaan.

Moeilijke feestdagen komen eraan. Een hertenloze, harteloos kerst.