Goed Gemutst

Daar was ie dan. Die eerste ochtend waar we allemaal op zaten te wachten. Of eigenlijk niet. Want hij doet ons de das om. Een ochtend waarop je je beseft dat je ijskrabber vorig jaar stuk was gegaan. Je op zoek gaat naar andere middelen. En je inziet dat je eerder op moet gaan staan om de ochtenden relaxt te houden.

Natuurlijk had ik het weerbericht wel gehoord. Maar ik zat nog in de ontkenningsfase. Alsof ik het kon uitstellen. Maar het winterse weer laat van zich zien. De koffie heb ik vanmorgen even moeten overslaan wegens tijdgebrek. De kinderen al met hun mutsjes op en sjaals om. Terwijl ik, bijna synchroon met de buurman, de ruiten aan het krabben was.

Na een onrustige nacht met hoestende keeltjes, verstopte neuzen en een zeer oor, was ik niet op mijn best. Het was een nacht waarbij je alle trucjes toepast die je ooit hebt geleerd. Van je moeder of uit eigen ervaring. En wat is het dan fijn als ze weer heerlijk liggen te slapen met een tevreden blik.

Nou ben ik sowieso niet echt een ochtendmens. Ik word graag rustig wakker. En het liefst warm. Met de geur van koffie. Vanmorgen rook ik vooral de uien, die ik op schoteltjes naast het bed van de kinderen had neergelegd.

De kinderen werden blij, vrolijk en actief wakker. Zij hebben geen voorkeur voor de ochtend of avond. Zij zijn altijd vrolijk en vol energie. En zij nemen mij mee in hun blijheid en enthousiasme. Dat werkt misschien zelfs beter dan de koffie die ik vandaag wat later drink.

Op deze ochtend zat ik niet te wachten. Maar uiteindelijk ben ik nog eerder op school dan andere dagen. Ruim op tijd. Het schoolplein staat weer vol met mutsen. Rustig breng ik de kinderen naar hun lokalen toe. Muts, sjaal en wanten vinden hun plek in de mouwen van de jas.

Terwijl ik naar buiten loop denk ik aan die kop koffie die ik zo ga zetten. Zelf heb ik nog geen sjaal om. Geen handschoenen aan. En ook al draag ik niks op mijn hoofd, toch voel ik me net als mijn kinderen.. goed gemutst!