Gewoon een darter

Iedere ochtend kom ik op kantoor en groet mijn collega’s braaf goedemorgen. Vanachter de vele schermen krijg ik dan een plichtmatige groet terug. Vervolgens trek ik een slap bakje koffie uit de automaat en start de dag.

Zo’n begin van de dag hebben met mij vele anderen. Behalve mannen zoals Daryl Gurney, Steve Lennon of Ricky Evans. Zij worden aan het begin van hun werkdag toegezongen door duizenden, lopen naar hun werkplek met begeleiding van beveiliging onder de klanken van de grootste rockclassics alwaar wulpse cheerleaders deze helden welkom heten.

Dit is het leven van een darter anno 2018! In de donkere dagen voor kerst vullen deze veelal corpulente en kalende “gewone” mannen mijn beeldbuis. En of darten nou een sport of een spel is doet er in mijn ogen niet toe. Want een darter zijn lijkt mij fantastisch.

Mannen die bier als doping gebruiken en zonder schaamte de kerstkilo’s het jaar rond laten zitten. Die door de overdreven fluoriserende sportpolo’s vol dubieuze sponsoren onder de felle poduimlichten nog duidelijker naar voren komen.

Geen hond die er om zeurt want het veelal onder invloed verkerende carnavalspubliek vindt het allemaal prachtig.

Een darter met 501, dubbel 12 of triple 20 staat de hele dag met 1-0 voor. De gewone man is rond de kerst de held van het volk!

Stiekem willen we allemaal darter zijn zo rond het einde van het jaar. Of in ieder geval gewoon. Want ongewone mensen hebben we al genoeg op deze bol.