Instagram gekkies

‘Heb je die foto gezien op Instagram?’ klinkt een stem naast me, terwijl ik rustig mijn eten tevoorschijn tover. ‘Ja! Echt erg!’ klinkt een stem aan de andere kant. Instagram, hèt gespreksonderwerp van eh.. elk moment eigenlijk. Net als ik een hap van mijn broodje neem, wordt de vraag ook aan mij gesteld. ‘Heb jij dit foto ook gezien?’ klinkt een enthousiaste, misschien ietwat geobsedeerde stem. Maar voordat ik, met mijn mond vol brood, kan antwoorden, luidt de zin met teleurgestelde ondertoon: ‘O nee, laat maar zitten. Jij hebt geen Instagram’. Dat klopt. Ik heb geen Instagram. Ik heb geen Instagram en ik ga het ook nooit krijgen.

Ik vind het concept van Instagram leuk, echt serieus. Het idee om foto’s te plaatsen waar je toffe filters op kan plaatsen. De manier waarop mensen de foto’s bij elkaar uitzoeken om hun Instagram pagina tot een geheel te maken. Het kunnen volgen van personen die bijvoorbeeld te gekke reizen maken. Soms vind ik het zelfs jammer dat ik geen Instagram heb, als ik via Google terecht kom op een te gekke Instagram-pagina van iemand die de wereld rondreist of de mooiste tatoeages zet. Maar ik ken mezelf, ik raak verslaafd. Ik raak verslaafd, wat betekent dat ik de hele dag door Instagram ga scrollen, net als de personen bij me aan tafel. En dat wil ik niet, ik wil geen Instagram gekkie worden. Ik hou het toch liever bij genieten van wat ik om me heen zie, terwijl ik mijn smakelijke broodje naar binnen werk.