Surrozaadmoeder in de dop

Daar loop ik dan, stiekem om me heen te kijken wie er nog meer zijn handen langs de piepkleine hangertjes laat gaan. In een drukke winkelstraat, in die ene grote winkel vol met snoezige spuuglapjes, koddige kleertjes en functionele fopspenen. ‘Wat doe ik hier?

Ja, ik betrap mijzelf erop dat ook ík ben bevangen door het Maxi Cosy virus, het syndroom van Prenatal, de Zwitsal epidemie of hoe je het dan ook noemen wilt. Ik, een vrouw waarvan de teller alweer even op een getal staat dat met een vier begint, die al jaren gelukkig samen is met haar man en in alle vrijheid leeft. Iemand zonder kinderwens die het nu toch niet kan laten om tussen het babyspul te gaan snuffelen. How come?

Lang leve de moderne tijd: die van gender-neutral, van homo’s en potten, maar ook nog steeds vrouwen achter de pannen en alles wat daar tussen zit. Van je liefdevol registreren, insemineren of latten met meerdere heren. Het kan allemaal. Gelukkig ook maar. Want zo kan mijn niet-kinderwens en tegelijkertijd liefde voor deze kleine wezentjes letterlijk belichaamd worden in de vorm van een donorschap.

Een donorschap van manlief dan. Waarbij we twee vrouwen, die een oproep hadden gedaan via social media, heel gelukkig kunnen maken. Door te helpen bij hun zoektocht naar een geschikte man met dito zaad. Eentje die niet te beroerd is om te doneren, maar ook na de gedane zaak geen keer neemt en leuk in contact blijft. Zonder enige verplichtingen, no strings attached zeggen we dan.

Nou, dat leek ons wel wat. En dus gingen we dit avontuur aan, stuurden een superleuke mail met een gezellige foto in de hoop dat hij daarmee op de middenstip zou belanden. En ja hoor, zo gingen we van reservebank naar eredivisie en een aantal afspraken en goede gesprekken later werd de aftrap voor het donorschap gegeven.

Zo kwamen we in de ‘Tupperware fase’: die van timen en appen in aanloop naar het ultieme ovulatiemoment tot aan met gierende bandjes met gevuld bakje onder de oksel (want ja: op kamertemperatuur is het beste) richting de dames met de spuit.
Gelukkig blies die het verhaaltje niet uit! Zelfs allerminst, want bij poging #2 verschafte Mr. Predictor ons al zicht op een smiley. Hoera! Ze zijn zwanger, hij wordt vader. En ik? Ik word surrozaadmoeder zeggen we dan maar.

Dat is eigenlijk nog leuker dan ik al dacht. Dat kunnen de omstanders hier in de winkel beamen wanneer ik wegloop met mijn handen vol tassen. Sorry, tasjes bedoel ik. Van die hele snoezige.