Jurassic Park

Eens in de zoveel tijd komt er een film uit die iets doet dat nog nooit eerder is gedaan. De film Jurassic Park uit 1993 is er zo één. De film die op het scherm dinosaurussen toonde die echter leken dan ooit. De film die ervoor zorgde dat alle jongens met dinosauruspop… eh, actiefiguren speelden. En de film die ons liet kennismaken met de Tyrannosaurus Rex, het beest met de meest miezerige armpjes ooit (al durft niemand hem dat in zijn gezicht te zeggen).

Wat de film voor mij extra spannend maakte was dat ik voor de eerste keer zonder ouders naar de bioscoop ging (ik was destijds 11). Mijn iets jongere achterbuurjongen was zelfs in gezelschap van zijn vader weggelopen bij de film. De scene die toont wat er gebeurt wanneer je een debat organiseert tussen een geit en een vleesetende dinosaurus bleek voor hem iets teveel van het goede. Dat beloofde dus wat.

Samen met een neef zat ik toch wat gespannen in de bioscoop. Die spanning was echter snel vergeten want we vonden de film fantastisch. De levensechte dinosaurussen, prachtige filmmuziek en vooral de scene waarin een hongerige dinosaurus zijn menselijke hapjes zonder blikopener uit een stalen jeep probeert te krijgen maakten diepe indruk.

Wat mij ook nog bijstaat is dat schuin achter ons een meisje in een rolstoel zat dat veel moest hoesten. Tijdens de scènes met grommende dinosaurussen leken die daardoor overal om ons heen te zijn. Toen diezelfde bioscoop vervolgens een paar jaar later surround sound had ingebouwd geloofde natuurlijk weer niemand dat het mijn idee was.

Stiekem hoop ik dat mijn kleine neefjes en nichtjes later ook zo’n film meemaken. Een film die diepe indruk maakt. Een film die je als volwassene nog eens kunt terugkijken om je weer even dat jongetje of meisje te voelen dat toen zwaar onder de indruk in de bioscoop zat. Een film die er nu misschien gedateerd uit ziet, maar voor jou altijd net echt zal lijken.

Maar misschien hebben kinderen tegen die tijd wel helemaal geen interesse meer in films en kijken ze alleen nog maar filmpjes van vloggers op YouTube. Dan lijkt mijn voorliefde voor films ineens zo ouderwets dat ze de volgende Jurassic Park wel over mij kunnen maken. Daar zal dan vast een Tyrannosaurus Rex inzitten die mij vertelt dat mijn armen nou ook niet bepaald die van een bodybuilder zijn.