Verkocht!

Het staat er echt. Verkocht. Ik staar naar het scherm waar Funda mij net deze nieuwe status laat zien. Mijn ouderlijk huis wisselt opnieuw van eigenaar. Langzaam blader ik door de foto’s. Op zoek naar details die de bewoners niet hebben veranderd. Herinneringen zitten in je hoofd en hart. Niet in een huis. Maar wat maakt Funda vandaag mijn herinneringen levendig… Mijn vinger glijdt over de plek op de voordeur waar ons naambordje zat en leidt me naar de derde foto die de deur naar de woonkamer uit het jaar 1617 laat zien. Doorloophoogte ongeveer 1 meter 85. Natuurlijk totaal ongeschikt voor mijn boomlange vader van 1 meter 98 die regelmatig vergat te bukken. Bloed, blauwe plek en een glimlach met wat zacht gebrom “Jaha….even niet opgelet….” Dan de trap naar de 1e verdieping. Nog steeds donkerbruin van kleur. Alleen het gordijn halverwege tegen de tocht mist. Mijn zusje en ik gingen bovenaan de trap op een matras zitten, zoefden voorbij het gordijn, dat we natuurlijk dicht lieten voor de extra dimensie, om gierend van de lach op de tegels van de gang terecht te komen terwijl het gordijn nog nawapperde. Een bijzondere glijbaan die mijn ouders oogluikend toestonden. Virtueel wandel ik de trap op naar de studeerkamer van mijn vader. Ah, nog steeds hetzelfde laminaat. Ook nu staan er boekenkasten. Maar zonder de atlassen en boeken die hij met liefde verzamelde en die de kamer vulden vol verhalen. Nog hoor ik hem typen met zijn twee vingers op het toetsenbord van de computer, op zoek naar zijn volgende aankoop waar hij weer enthousiast over vertelde. Dan naar de zolder waar mama haar naaimachine had staan in de achterkamer. Als oudste dochter werd ik geacht om naailes te volgen en de uitgetekende patronen op die zolderkamer tot leven te laten komen. Samen werkten we uren vlijtig onder het zachte, geruststellende geratel van de groene Singer. Ik zie mezelf terug in het resultaat op een foto (niet op Funda ;-)) ; een prachtige zwart-fuchsia galajurk, een beetje van mijn moeder en een beetje van mij. Minzaam glimlachend en rokend in de woonkamer. Omringd door vrienden die er ook al zo mooi uitzagen. Wat waren mijn ouders eigenlijk makkelijk. Iedereen was welkom. Een klassenfeest? Prima. Bitterballen en ranja op de woensdag bij de tv….. die warmte, die huiselijkheid; ik hoop dat de nieuwe bewoners dat ook vinden in dat mooie grachtenpand op nummer 18. Als ze een beetje voelden hoe het vroeger was, waren ze vast direct verkocht.