Wijze les

Wat kan je soms blij zijn met iets. In mijn geval met een pas aangeschaft vest. Het is van suèdine, en zit zo heerlijk als een zemenleren lapje. Als het geen winter was, zou ik mij Jane voelen, je weet wel, die van Tarzan.

Enniewee, ik loop door het grote, lege kantoor en doordat de vergaderruimtes allemaal leeg zijn en dus donker, kan ik mijzelf en mijn nieuwe aanwinst even goed bewonderen in de donkere ruiten die net spiegels lijken.

Het vest valt vloeiend langs mijn benen als ik loop en ik ben dus erg in mijn nopjes, als ik plotseling keihard tegen een muur oploop. Ik hou namelijk niet van slenteren, dus ik zet, zelfs op kantoor, altijd stevig de pas er in.

Even sta ik stil en kijk snel om mij heen of niemand het gezien heeft. Geen idee of er camera’s hangen, maar in dat geval is dit stukje film zeker de moeite waard om op YouTube te zetten. Wie zet er nou ook een pilaar midden in het looppad??!!

Ik loop stoer verder, maar m’n ribbenkast voelt niet zo stoer aan en naarmate de dag vordert, word ik zelf ook steeds minder stoer. Maar ja, wie z’n gat brandt, moet op de blaren zitten en dus gaan we verder alsof er niets gebeurd is.

Ik kan in dit geval niet mijn blinde hoek de schuld geven (ik ben blind aan 1 oog), het ligt geheel en al aan mijn ijdelheid, waardoor mijn ego nu dus een flinke knak heeft opgelopen.

Leer hier een wijze les uit, doe geen nieuwe kleding aan naar het werk tussen Kerst en Oud- en Nieuw 😉