Groen verlangen

In de Volkskrant stond pas een artikel over verlaten boerderijen in Groningen met mistroostige foto’s van verval en leegstand. Zielig, maar ik word er tegelijkertijd blij van. Ik heb namelijk al jaren een verlangen. Dat verlangen is naar groen. In de lente wordt dat gevoel extra sterk en kan ik niet wachten tot overal de bladeren weer tevoorschijn komen, mijn tuinplanten hun groei inzetten en ik overal vogels hoor. Nadeel: ik woon midden in een stad waar ik dankbaar moet zijn voor de smalle met bomen bezette groenstrook die achter mijn woning ligt. In de omtrek daarbuiten zijn er vooral veel gebouwen, drukke wegen en een veel te grote en drukke parkeerplaats bij een supermarkt. Ietsje verder zijn er een paar groene postzegels en er is een kanaal. Dat kanaal is echter oud en heeft steile, metalen wanden. Het doet me goed te zien dat er op verschillende plekken riet en beginnende boompjes groeien zodat die wanden hopelijk binnen een paar jaar levendiger worden maar…het is nu te steriel!

Ik vind gebouwen, tegels, stenen, beton, muren en andere bouwwerken namelijk onprettig om aan te zien. Bij alle grote bouwwerken denk ik vrijwel steevast: wat zonde van de ruimte. De ruimtes die ik het liefst zie zijn groen en vol leven. De vorige bewoonster van mijn woning heeft een prachtige tegeltuin aan laten leggen en eigenlijk is me dat een gruwel. Hoe iemand geen groen kan willen zien vind ik eigenlijk raadselachtig. Hoewel ik al een ruim decennium geleden een stadsbewoner ben geworden, ben ik esthetisch een plattelandsmens gebleven. Niet dat landbouwgrond veel met natuur te maken heeft, dat denken alleen stadsmensen. Eigenlijk vind ik al die te gesubsidieerde, vaak vergiftigde groene woestijnen van winstbejag misschien wel de grootste ruimteverspilling van allemaal. Het fenomeen rural flight, het leegstromen van het platteland, vind ik stiekem erg mooi.

De natuur kan zich weer meester maken van waar hij lang onderdrukt is. Een beetje schuldig voel ik me wel. Ik wens mensen het verdriet een familiebedrijf op te moeten doeken niet toe. Wat ik Nederland echter wel toewens is dat we er werk van maken de steden groen te maken, multifunctionele boerderijflats bouwen en zo veel mogelijk gebied laten verwilderen omwille van schoonheid, volksgezondheid en solidariteit met andere organismen. Die lijdende boeren mogen van mij een prachtige, high tech-boerderij hebben te midden van uitgestrekte wetlands, grasvelden en jong bos vol dieren.