Flexwerken

Over de rand van mijn laptop zie ik hem binnenkomen, samen met een enorme windvlaag. Papieren vliegen door de lucht. De serveerster schiet achter hem langs en glimlacht terwijl ze deur weer dicht drukt. ‘Kopje koffie?’ Hij lijkt haar niet te horen. Razendsnel schieten zijn ogen langs de tafeltjes. Hij vindt niet degene die hij zoekt. Met grote stappen beent hij naar een vrij plekje, precies boven de stip van mijn webcam. Ik probeer me weer te concentreren op mijn powerpoint presentatie. De deadline is morgen en ik schiet voor geen meter op.

Het getrommel leidt me af. Zijn grote doorleefde handen tikken mee op de maat van de muziek. Hij kan goed ritme houden, maar ik wordt er zenuwachtig van. Hij volgens mij ook. Ik zie hem een gevouwen en gestreken zakdoek uit zijn broekzak halen. Ineens wordt ik terug geworpen naar vroeger. Herinneringen aan mijn vader drijven boven. Het troosten als ik viel. De zakdoek die klein en groot verdriet kon opdeppen. De zakdoek die zo naar hem rook, die wonder boven wonder met drie kleine onhandige dochters altijd schoon leek te zijn. De man maakt zijn bril schoon. Wie zou zijn zakdoek hebben gestreken? Zijn vrouw? Hijzelf?  Ik zie geen trouwring. De zakdoek verdwijnt weer, keurig opgevouwen in zijn zak. Hij ziet dat ik kijk, hij glimlacht even.

Ik neem betrapt een slokje van mijn latte en kijk de andere kant op. Dan zie ik haar. Ook zij komt binnen met een windvlaag. Rustig sluit ze de deur achter zich. Ze kijkt rond en onze blikken kruisen even. Haar ogen lichten op als ze de mooie lange man tegenover mij ziet. Langzaam loopt ze naar hem toe. ‘Bert?’ zegt ze vragend. Zijn antwoord komt als een zucht. ‘Nieke.’ Haar gerimpelde hand verdwijnt in de zijne. Galant helpt hij haar uit haar mantel en pakt haar stok aan.

Mijn scherm wordt zwart. Zo lang heb ik al niets ingetoetst. Ik zucht, typ verder, maar kan het niet laten om af en toe even te kijken naar hen. Ze hebben lol. Hij praat honderduit, de charmeur. Zij luistert, kijkt afwachtend in zijn gegroefde gezicht. Het is een levensechte film die zich boven mijn webcam afspeelt. Mijn gedachten vliegen naar mijn toekomst. Naar mijn moeder, alleen thuis op de bank. Kon ik haar maar zo een date bezorgen.

Vol nieuwe dromen en lichtvoetige hoop kijk ik over de rand van mijn laptop. Flexwerken. Het biedt perspectief.