Het zijn de kleine dingen die het doen

Ze wil het zelf doen, langzaam en moeizaam gaat ze op het randje van haar bed zitten, ze pakt de zakjes die aan de linker kant van haar bed hangen.

Zakjes die via een drain in haar lichaam vastzitten en in elke zakje zit een andere vloeistof die uit een andere plek uit haar tengere lijf vandaan komt.

Vervolgens pakt ze de zakjes die aan de rechterkant van het bed hangen.
Haar blaas- katheter, haar dunne darm stoma zak, de zakjes aan haar nier- draintjes en de zak van haar maagsonde liggen op haar schoot,  als ze de stekkers uit haar infuuspompen haalt waarna ze opstaat en haar infuuspaal als kapstok voor al de zakjes, en als wandelstok voor haar te kort aan kracht gebruikt.
Ze loopt de 3 pasjes naar de wc en ik wacht geduldig buiten tot ze klaar is.
Ik hoor haar rommelen, hoor de wc doorgetrokken worden, ik hoor de kraan open en weer dichtgaan.
Ze loopt met de hele santemekraan, zoals ze het zelf noemt,  haar haar bed terug.

Opgelucht ploft ze neer en ik help haar haar benen in bed te doen.
We hangen 3 zakjes aan de rechterkant van haar bed en 2 aan de linker kant .
Ze drukt op het knopje van haar morfine pompje voor een extra dosis pijnmedicatie.

De lijnen aan haar infuuspaal lijken,  na haar wandeling op een bundel kerst verlichting dat het jaar ervoor te haastig in de kast is gegooid . Ik draai de infuuspaal 3x terug om zijn as, hang de druppelregelaar van haar kunstmatige voeding weer recht en puzzel wat verder, waarna alle 5 lijnen op de goede plekken op de juiste manier haar weer geven wat ze nodig heeft.

Als de stekkers weer in de accu’s van de pompen zitten zie ik dat ze een slokje neemt van de inmiddels neergezette bouillon, en hoor haar zeggen. “wat is dit genieten zeg, wat een heerlijkheid die zoute smaak”, en er is een tevredenheid af te lezen op haar gezicht.

Morgen mag de maagsonde uit en gaat ze yoghurt en vla proberen, ze kan niet wachten.

En ik denk ..het zijn soms wel heel erg kleine dingen die t moeten doen…….die het moeten doen