Stress

Alleen het woord al, ik krijg spontaan de rillingen.
Het gaat vaak over stress of druk, en je kunt bijna niet anders dan er in mee gaan.
Je zult wel moeten.
Nu ja, moeten.

Wanneer iedereen de zweep erover doet, kan je wel blijven chillen op de sofa.
Per slot van rekening heeft iedereen recht op eigen keuzes, en heeft ieder zo zijn eigen leven. Als ik men goed begrijp.
Echter vraagt het een bijzonder rechte rug om niet toch uiteindelijk op te staan.
Iedereen weet tevens dat bankhangen niet zorgt voor een stevige musculus erector spinae.

Ik was eerder het zit en analyseer type, binnenshoofds dan he?!
Alles van vroeger is uitgeplozen, van nu en ook alle eventuele levenslopen en kansen.
Al mijn contacten zijn onder de loep gelegd, en een innige band is gesmeed met mijn notitieboekje.
Daar zat ik dan tussen al mijn bevindingen.

Voor mij is het overigens heen normaal om zo te werk te gaan, ik kan simpelweg niet anders.
Maar een onredelijke conclusie heeft zich van me meester gemaakt.
Na al deze overdenkingen, kwam het idee dat ik maar eens mijn hoofd moest gaan stoten.
Niet op een puberale ontdekkingsreizigers manier. Eerder ben ik erachter gekomen dat ik ietwat tomeloos wordt van zulk een reizen.

Nee, meer op een gecontroleerde wijze en stapsgewijs.
Zodat je de muur wel tegen je lijf voelt staan, maar niet compleet geschaafd bent.
Dat de lamp niet aan diggelen gaat, maar alles wel even goed verlicht wordt.
Heel volwassen dus eigenlijk.

Dus, daar sta je dan.
Mijn spiergestel met een mooie tonus.
Klaar voor de start.
Stap één.

Niet veel later heb ik mijn schenen kapot door alle hoge latten.
Bulten op mijn hoofd, en mijn geschuurde huid schreeuwt nóg om verlichting.
De spierspanning is linea recta omgezet naar onrust terwijl mijn buik wat is gaan hangen.
Net als mijn hoofd. Ik was me vooraf niet bewust van mijn eigen overgave.

Ik vind dit niet hoofdpijnwaardig.
Menigten verdringen elkaar, in het kader van kansen.
Krioelende competenties en carrières vechten om bestaansrecht.
Wat er bij je past? Maakt het uit, hup, doorgaan.

Zodoende plof ik zo nu en dan weer eens neer.
Even terug naar vroeger.
Toen ik mijn eigen verhaal schreef.
Toen ik zelf verzon wat de moeite waard was.