Kinderlijk Volwassen

Kinderlijk volwassen
Zonder enige twijfel kunnen we wel stellen dat ‘geluk’ een van de hipste woorden is van het moment. En masse zijn we er naar op zoek, maar betekent dat dan dat we geen geluk hebben?
Zijn we dan zo ongelukkig?

Mijn jongste nichtje van vijf was onlangs bij mijn ouderlijk huis. Van ’s ochtends vroeg tot laat in de middag heeft deze kleine koter gespeeld. De enige onderbrekingen waren af en toe een sappie en een bammetje. Zou mijn nichtje bewust bezig zijn geweest met het feit dat ze gelukkig wordt van spelen? Ik gok van niet. Mocht dit wel zo zijn, dan ga ik meteen bij haar in lering, want deze kleine madame is zen.

Ik heb mijn nichtje verder nog nooit horen vragen ‘hoe wordt ik gelukkig?’. Ook haar oudere zusje van 8 niet. Volgens mij zijn kinderen daar überhaupt ook helemaal niet mee bezig. Ze doen gewoon wat ze leuk vinden en als ze iets doen wat ze niet leuk vinden, dan zeggen ze dat ook en gaan ze vervolgens terug naar iets wat ze wel leuk vinden. Het enige verschil tussen ons volwassene en die kleine rakkers is dat wij ons bewust kunnen zijn van ons gedrag en gevoel. Een peuter geniet niet, omdat hij niet bewust is van het feit dat hij geniet. Hij geniet gewoon. Net zoals ‘ie op een ander moment ‘gewoon’ verdrietig is.
En dat is nou net waar het begint te wringen. Wij volwassene willen zo graag gelukkig zijn en juist omdat we het zo graag willen, lijkt het ook zo lastig. Misschien moeten we er met zijn alle juist niet zoveel mee bezig zijn, en moeten we ons geluk niet willen zoeken in de boeken en verhalen van anderen. Misschien moeten we gewoon net zoals een kind denken en onszelf afvragen: ‘Wat wil ik?’ en ‘Waar heb ik zin in?’. Als we daar een antwoord op hebben, dan lijkt mij dat geluk bijna vanzelfsprekend is.

Maar wat als we daar geen antwoord op hebben, wat als we het plezier verloren zijn. Wat dan?
Want soms kan het lijken alsof geluk zo ver weg ligt. Het lijkt altijd nét ergens te liggen waar wij niet zijn. En hup daar gaan we weer. Op zoek naar geluk. Wat als we in plaats van continu door blijven hobbelen eens stil staan en kijken wat er om ons heen gebeurd? Net zoals een kind. Wat als we kinderlijk volwassen zouden zijn?