Kinderen en vrouwen eerst!

Er is de laatste tijd veel te doen over vermeend seksisme in de media, in het bijzonder over de smakelijk archaïsche praatjes van Thierry Bidet en consorten. Over de bronstige boeren van Voetbal Inside hoeven we het al helemaal niet te hebben. Laten we het erop houden dat de kleedkamerpraat van weleer een beetje (ahum) aanzwelt de laatste tijd, al was het maar omdat de samenleving een beetje veel feminiseert. Wie weleens een schoolplein betreedt ziet het al snel: geen meesters maar juffen, seksloze vaders die als een huisvrouw op het kroost staan te wachten, gebep en gekijf, en kinderfeestjes die niet alleen naar het zwembad voeren maar tevens naar de McDonald’s, om de moeders van de klasgenootjes te overtreffen. Ouders zijn anno nu ware borderliners als het gaat om kinderverering; papa moet 100% van zijn vrije tijd aan het gezin besteden. Dat is nog eens feminisme!

Sarcastisch bedoeld natuurlijk. Hoezo moeten kinderen het idee krijgen dat de samenleving louter bestaat uit volwassenen die 100% voor hen klaarstaan, en dat de schooldiscipline bestaat uit liedjes zingen? Krijg nou wat! Als mijn moeder nog niet thuis was wachtte ik bij een buurvrouw, en als vader geen tijd had in het weekend gingen we maar niet naar de V&D om een softijsje. We gingen niet eens ieder jaar op vakantie omdat er gespaard moest worden. En als we gingen was dat in een 2CV met kunstleren bekleding waaraan je zomers je blote benen verbrandde; in de tweede versnelling ging de Eend met Alpen Kreuzer de Normandische heuvels op, als we die al bereikten; als het een week regende bleven we net zolang op een simpele stadscamping kwartetten totdat de tent was opgedroogd. Zo was vakantie anno 1982, en ik ben er flink gelukkig van geworden. Nu de kinderen nog.