Kanker

Toen ik vrijwilligerscoördinator was in een verzorgingshuis viel het mij op dat veel ouderen een noodzakelijk bezoek aan het ziekenhuis als een uitstapje beschouwen waar zij zich stiekem op verheugen. Ik merk dat ik de leeftijd begin te naderen waarop ik ook steeds meer plezier beleef aan de noodzakelijkheden van het leven.

Vandaag heb ik een afspraak met de uroloog. Eindelijk weet ik nu haar voornaam, omdat zij toevallig tijdens mijn consult gebeld wordt door een collega en de telefoon opneemt met: ‘met Esther.’ Het maakt het voor mij iets gemakkelijker om contact met haar te voelen. Maar zover is het nog niet. De afspraak is om kwart voor tien, maar het wordt kwart voor elf en we zijn nog niet aan de beurt. Ik heb een mooi boek, maar Lief wordt ongeduldig en loopt naar de balie, waar blijkt dat ik als reeds vertrokken geboekt sta.

Dat was misschien voor alle partijen beter geweest, maar het is niet zo. We zijn nu direct aan de beurt en ik vertel Esther hoe het gaat. We bespreken de mogelijke behandelopties. Dat klinkt een beetje formeel, maar het is toch een heel aangenaam gesprek en ik ben weer een hoop wijzer. Ik ieder geval ga ik nu beginnen met de zo gevreesde hormoonbehandeling, waardoor niet alleen de prostaatkanker teruggedrongen wordt, maar ik ook borstvorming en gevoelige tepels krijg en bovendien veel vriendelijker zal worden. Tenminste dat laatste hopen Lief en ik van harte, dan hebben we er nog wat aan. We beginnen met pillen en later wellicht injecties en als het goed is ben ik dan weer een paar jaar uit de brand. Esther durft daar eigenlijk niks over te zeggen, maar ik kan haar toch wat statistieken ontlokken, die niet allemaal even hoopgevend zijn, maar ja, je kan niet alles hebben.

Na dik twee uur staan we weer buiten en rijden we naar huis en daarna op de fiets naar de apotheek. Ik krijg 8 van de 100 pillen mee, dat is de hele voorraad, met een brief erbij. Morgen krijg ik nog zeven pillen, want ze willen eerst even afwachten hoe het met de bijwerkingen gaat. Ja, dat snap ik. Als ik er niet vriendelijker van word, laat dan maar zitten. Thuisgekomen neem ik een eerste pilletje en lees ik welke medicijnen ik volgens de apotheek allemaal gebruik. Het is een heel rijtje, terwijl ik niks gebruik. Gelukkig moet ik morgen toch nog even langs voor de ontbrekende pillen, dan kan ik dat ook gelijk even rechtzetten. Zie je, ik word nu al opgewekter van toon. Dat gaat snel!

www.atevegter.wordpress.com