Culinaire zaken…

Een mens zit zo in elkaar dat ie moet eten en drinken om te overleven. De een eet- en drinkt wat meer, de ander wat minder. Gestelde eisen aan voedsel zijn voor iedereen ook verschillend. Één ding staat echter als een paal boven water: op een bepaald moment moet er iets genuttigd worden om als mens te kunnen overleven.

Je kunt naar de supermarkt, inkopen doen. Dat thuis bereiden, en hoppa… Maar dat is klaarblijkelijk voor veel mensen te veel werk. Je staat toch snel meer dan een half uur in de keuken, en binnen tien minuten is het op. Dan komt daarna de afwas- of de zaak afspoelen en in de vaatwasser. Het complete proces inclusief het doen van de boodschapjes (jaja, dat is een onontkoombaar onderdeel), zal snel in de twee uur- of meer lopen.

Steeds meer mensen die het enigszins kunnen (en willen) betalen die gaan dan ook uit eten- of bestellen desnoods eten, zoals bijvoorbeeld (goedkope) pizza’s. Het aantal pizzakoeriers op die scootertjes, is inmiddels aanzienlijk. Maar ook als je echt zelf live naar een pizzeria gaat, dan krijg je meestal tussen de € 5 en € 10 een prima pizza. Kan voor dat geld met nog gezonde ingrediënten belegd worden ook ! Hoe gek ben je dan als je zelf thuis nog gaat koken ? Restaurants- en andere eetgelegenheden schieten dan ook als paddenstoelen uit de grond.

Wat mij echter opvalt, is dat juist de extreme varianten van eetgelegenheden het niet af kunnen knipogen, wat klandizie betreft. Ik ken er enkele persoonlijk, die duurder zijn dan die in de top tien duurste restaurants van Jort Kelder voorkomen. Er worden daar enorme borden op tafel gezet, met daarop iets, wat je met een vergrootglas nog niet kunt vinden. En steeds een gerant, die je overdreven vraagt of alles naar wens is ? Aan het eind rammel je zelfs nog als je 10 gangen hebt gehad. ‘Het eten in zo’n tent, moet je ook niet zien als uit eten gaan, maar als culinaire beleving’, zegt men dan. ‘Je bent een avondje uit’.

Sorry, maar als ik dan de verhouding tussen prijs en prestatie in ogenschouw neem, ervaar ik het eerder als oplichting. Maar het vreemdste daarbij ? Die dure exclusieve ‘tenten’, die moet je weken en weken van te voren boeken, anders vis je achter net. Snapt u het nog ?

Vanavond kookte ik thuis, voor m’n partner en mijzelf, weer eens een eenvoudige spaghetti. Veel groenten erdoor. Goed en lekker. Natuurlijk, oke, al bij al een pleur werk, klopt. Maar ja, ik zal het toegeven: ik viste achter het net. Had twee maanden geleden al moeten boeken…