Het hoeft niet altijd nergens over te gaan

Ik zapte langs Canvas+. Een man en een vrouw bespraken licht onderuit gezakt de technische aspecten van een cello. De cello is mijn favoriete instrument, dus bleef ik kijken. Het bleek het pauzepraatje te zijn van de halve finale van de Koningin Elisabethwedstrijd 2017. Nadat besproken was wat er gebeurt als een cello te lang in een vochtige ruimte staat (dan trekt de hals krom en moet de cellist de toets harder indrukken), vond de presentatrice het welletjes en rondde het gesprek af. De pauze was echter nog niet voorbij en dus gebeurde er tien minuten niets. Een stilstaande camera toonde het heen en weer lopen van concertbezoekers in een zaal waarin niets te zien was, begeleid door stemmige kamermuziek die ik niet herkende en de ondertitel ‘Koningin Elisabethwedstrijd 2017 Cello’.

Na de pauze zag ik recitals van twee talentvolle cellisten, de Japanse Ayano Kamimura en de Fransman Aurélien Pascal. Hoewel het me hier en daar iets te eigentijds was, genoot ik van de muziek en vond ik het bovendien een verademing dat de Vlamingen het aandurven op zaterdagavond primetime instrumentale muziek op tv te brengen, zonder er een lullig formatje met semi-bekende Vlamingen van te maken. Voor de statistici onder u: de Japanse haalde de finale niet. De Fransman wel. Mijn vrouw en ik waren het hartgrondig eens met die beslissing. En stiekem was ik ook een beetje trots dat ik tot eenzelfde oordeel kwam als een jury van kenners.

Maar tot zover een lofzang op het kunstzinnige Canvas, want dat is niet waar dit stukje over gaat. Dit stukje gaat over die tien minuten waarin niets gebeurde. Er was gewoon wat tijd over. Tijd die niet volgemaakt hoefde te worden met obligate interviewtjes met de kandidaten (“Ben je nerveus? Hoe lang speel je al cello?”) of met aanprijzingen voor ovenbitterballen of middeltjes tegen vaginale schimmel. Aan reclamezendtijd doet Canvas+ niet. Het is immers de publieke omroep, niet waar.

Er gebeurde dus gewoon tien minuten niets. Op zaterdagavond primetime. Doe even iets voor jezelf. Zet een kopje thee. Trek een fles Bourgogne open, eet twee zakken Wokkels en een Mars, loop een stukje met de hond, maar hier is even niets te doen. Zodra er weer leven in de brouwerij is, ben je de eerste die het hoort. Als het even nergens over gaat, hoef je het daar ook niet de hele tijd over te hebben.

Geweldige filosofie.