Maandagmorgen…

Dus. Ik zit in de bus. Het is maandagochtend.
Even mijn handen opwarmen van die tegenvallende kou, ondanks de mooie zon. Nog even wakker worden, net zoals de andere inzittenden die voor zich uit zitten te staren. Het enige wat ik hoor is het rijden en stoppen van de bus, de piepjes van de ov-chipkaarten, en de gedempte muziek die uit iemands oordopjes komt.
De bus zit bijna vol, maar er is geen enkele interactie te zien. Ook oogcontact zit er niet in deze ochtend. Naast me zit er zelfs iemand te slapen!
Ik ben inmiddels wel ontdooid, maar de mensen om me heen lijken nog bevroren… Had ik al gezegd dat het maandagochtend was..?

Een man (fysiek 30+, verstandelijk beperkt) stapt in; vol energie en vrolijkheid. Gaat naast een vrouw zitten die oordopjes in heeft, en lijkt zich van dat feit weinig aan te trekken. Hij kijkt haar recht in haar ogen aan, en begint met een grote glimlach hardop te vertellen over hoe mooi de mediamarkt verbouwd is! En dat hij nu naar het ziekenhuis gaat voor buisjes in zijn oren, en na een uurtje en een beschuitje weer naar huis mag.

De vrouw heeft haar oordopjes uitgedaan, luistert aandachtig met een grote glimlach, en de hele bus lijkt in 1x ontdooid. Mensen worden wakker, oogcontact wordt er gemaakt, de glimlach werkt aanstekelijk, en men zegt elkaar gedag bij het uitstappen.

Zóveel verschil kan 1 positieve persoonlijkheid maken.

Goedemorgen, maandag!