The time for empty talk is over

We zijn al lang niet meer bang voor de monsters onder ons bed.
Jarenlang heb ik elke avond gekeken, ze verschuilen zich daar niet meer.
Nu zijn we bang geworden voor een ander soort monster.

Vind je het niet raar, dat we sympathie voelen voor Pluto?
Een bol dat in de ronde vliegt en bij nader inzien toch geen planeet blijkt te zijn.
Maar we kunnen het niet opbrengen om een vrouw met buggy te helpen bij het instappen van de bus, of een oudere man te vragen of hij wellicht liever wilt zitten?
Want ja, je zat net zo lekker, of stel je voor dat iemand ondertussen op jouw plaats zou gaan zitten. Die busrit duurt nog wel even.

Maar vertel mij eens, vind je dat niet raar?

We zijn een stelletje hypocrieten!
Zie je het dan niet, hun strijd is ook de onze.
We zouden bruggen moeten bouwen, geen muren.
Die muren houden het monster juist binnen, het monster dat “onze maatschappij ” heet.Ik weet eigenlijk niet zo goed welke woorden ik moet gebruiken. Heb geen idee hoe je opschrijft wat eigenlijk niet in letters aan elkaar te rijgen valt.

Onder het motto: “Niemand vocht ooit voor mij dus waarom zou ik voor iemand anders vechten?” Nee we kwakkelen lekker verder. America.. uhm ik bedoel me, myself and I first. Wat wil je worden als je later groot bent? Eerlijk, oprecht, vriendelijk en respectvol? Oh nee, rijk natuurlijk, een groot huis hebben en in een mooie auto rijden. Klopt, dat is veel belangrijker.

“We assembled a new decree to be heard in every city, in every foreign capital and in every hall of power. From this day forward, a new vision will govern our land. From this day forward, it’s going to be only America first. It is the right of all nations to put their own interests first. We do not seek to impose our way of life on anyone but rather to let it shine as an example. We will shine for everyone to follow. America first…”.

De wereld is stil geworden en de mensen te groot.
Beste Trump, beste Maatschappij, misschien is het beter om even te bellen of zullen we bij elkaar komen? Laten we elkaar recht in de ogen kijken en zeggen dat het “zo” niet langer kan. Die openheid praat wat makkelijker.

“The time for empty talk is over”.

Dat wou ik nou net zeggen…