LIEVER GEEN INZICHT

Tijdens onze kennismaking maakte hij een buitengewoon onrustige indruk. Natuurlijk had ik in het begin geen enkel benul waarom hij telkens kortstondig naar buiten gluurde om vervolgens zijn hoofd enkele ogenblikken doelbewust van het raam af te houden. Mijn zienswijze dat de concentratie zich gaandeweg het gesprek zou herstellen bleek een onjuiste opvatting. Tijdens het begin van de tweede sessie weigerde hij te gaan zitten en liep in plaats daarvan heen en weer voor het raam. Toen ik wilde starten zei hij vol overtuiging alleen te willen plaatsnemen zodra de rolgordijnen zodanig waren ingesteld dat absoluut niemand hem zou zien zitten.

Wanneer mensen zichzelf niet zien zitten zijn ze gevangen geraakt in een destructief patroon van zelf afkeuring. De glans van het innerlijk vreugdevolle licht van de geest wordt minder zichtbaar en verdwijnt achter donkere zogenaamde ondoordringbare negatieve oordelen. Onze zelfbeschouwing vormt het raamwerk waar vanuit onze percepties ontstaan van de buitenwereld. We projecteren onze wijze van denken letterlijk door het venster van onze zintuigen naar buiten. Waakzaam door de blinde overtuiging dat de ander ons telkens tracht te kleineren moeten de rolluiken dicht. We verliezen onze lichtzinnigheid en leven verder in een kleine donkere kamer.

Toen ik antwoordde dat ik de gordijnen omlaag zou willen doen totdat hij zichzelf weer volledig ziet zitten ging het venster een klein stukje open.