It takes a village

Wat heb ik toch vaak een gruwelijke hekel aan nieuws. Het meeste nieuws bestaat uit vreselijke, misselijkmakende en dit-wil-ik-helemaal-niet-weten onderwerpen. Dingen waar je he-le-maal niets aan kunt doen en waar je machteloos naar kijkt, maar wat vervolgens wel blijft kleven als een fles stroop waar je zoontje iets te hard in heeft geknepen. Of als een hondenhoop die onder je witte schoen kleeft. Hoe krijg je die lading shit nu weer weg?
Wanneer je enigszins empatisch aangelegd bent en gevoelig bent voor dipjes en zin hebt in een shit-dag, lees dan het nieuws, gegarandeerd succes.

Voor mij is het toppunt van een shit-dag of zeg maar gerust een shit-lange-periode, het aantal zelfmoord onder jongeren. Dit soort nieuws raakt mij in al mijn vezels van mijn lichaam, mijn maag draait er van om, de rillingen lopen over mijn lijf. Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zo vreselijk behandelen dat een mens binnen 20 jaar niet meer wil bestaan? Zo erg dat het leven een hel is geworden. Hoe lang moet een jongere zich eenzaam en ontzettend ellendig hebben gevoeld. En wat een vreselijke nachtmerrie voor de ouders en familie van de jongeren!

Waar ik mij laatst weer over verbaasde is alle lieve woorden, bloemen en brieven die de jongeren ontvangen van klasgenootjes en andere bekenden. Waarom nu ineens wel? Waarom pas als iemand er niets meer van hoort en ziet? Waarom niet eerder lieve bemoedigende woorden en kaartjes? Waarom niet als de persoon het zó nodig heeft? Er gaat vaak een lange zware periode aan vooraf, vaak weet school er wel van, vaak weten klasgenootjes het wel, vaak weten andere ouders het wel..

Wanneer wordt het pesten overal als groep opgepakt? Wanneer komt de periode dat wij als samenleving zorgen voor de kinderen en jongeren? Wij kunnen er samen voor zorgen dat dit aantal terug gedrongen wordt, wanneer wij meer oog hebben voor elkaar.

It takes a village to raise a child