Bedankt.

Wanneer mijn wekker zes slaat, wrijf ik slaap weg, poets, douche en zet ik thee, en het moment dat ik het knopje van de koker druk hoor ik het.

Een object, minder dan een halve kilo, door de brievenbus, en op de mat op de grond. Thung.
Het object is tweemaal. Twee kopietjes. Eén voor mij en één voor iemand anders, terwijl ik ermee bezig ben. Bedacht.

Het is net klokwerk. Elke dag gebeurt het. Om precies dezelfde tijd. Ik ga het timen, het is vast op de minuut, of niet seconde, gelijk. Elke dag na zessen valt bij mij in huis de Metrokrant.

Gratis. Voor niets. Zonder kosten. Excuus, voor de tautologie. Puur, om mijn punt te versterken.

En ik ben net een kind, zoals in die reclame, met dat anderen zeggen: mijn pa werkt bij de bank, mijne bij EY, mijne bij PWC, of zoiets, en dan reageer ik met mijne werkt bij de McDonalds. Boem. Alleen nu is het: bij mij valt de Metro op de mat. Elke dag. Gratis. Boem.
En gek, mensen worden hier jaloers van. Vroeger kon het me niet veel schelen, en nam ik het voor lief, maar nadat mensen gingen haten, werd het leuk. Cool.

Koelheid terzijde, achter de mantel van deze wonder, schuilt een persoon. Een mens. Een burger.
Mijn buurman. Piet.

Hij is een ochtendmens en iedere dag nadat hij opstaat gaat hij voor een ommetje en haalt een stapeltje metro’s bij de eerste halte en komt terug en deelt het aan de gelukkige ‘kinderen’, zoals ik, uit.

Bedankt, Piet.

Normaal zou ik hier kunnen stoppen. Boodschap is duidelijk. Piet, goeie man, doet goed, brengt krant, dankuwel, klaar.

Maar.

Ik ga verder. Dieper, zoals jullie gewend van me zijn.

Achter de gemakkelijkheid van een simpele actie, simpel-schijnend, verschuilt zich altijd hard werk. Moeite. Inzet. En instelling. Van een persoon, een mens, een gelijke. Of soms, zelfs meerdere mensen.

Achter ritme, en verzorging, van alledag, door anderen, voor jou, zit moeite. Anderen doen altijd moeite voor je.

De buschauffeur. Je partner. Je kinderen. Je leraar. Noem maar op. Piet.

Iedereen heeft in zijn leven een ‘Piet’.

Besef dat. En wees dankbaar. En stop niet daar. En ga door.

Laat die dankbaarheid zien.

Sta op. En bedank de eerste de beste persoon die nu in je hoofd opkomt.

Die je voor lief neemt. Want je neemt ze niet voor lief, dat weet je, en zij weten dat, alleen het mag gezegd worden.

Bedankt.