Waar blijft de Zwarte Sinterklaas?

Het duurt nog zes maanden tot december, maar het kan geen kwaad om Sinterklaas al vast te plannen. Voordat eind november de gemoederen weer losbarsten gebruik ik de zomerse Afrikaanse temperaturen om racisme en beledigingen te laten bezinken. Onder verkoeling van een Zuid Europese bries vreemdelingenhaat te begrijpen.
We spreken over iemand de Zwarte Piet toespelen; een hoge Piet en een Pietje Precies zijn of er voor Piet Snot bijzitten.
Dit laatste geldt vooral voor Sinterklaas.
Bij mijn weten heeft onze goedheiligman tot nu toe geen openlijk standpunt ingenomen in de kleurdiscussie. Net zo min als burgervader Mark Rutten of onze burgerking Willem Alexander.
De wereld roemt Holland om haar vermeende tolerantie. Maar men denkt ook dat Kopenhagen onze hoofdstad is, en dat iedereen klompendragend zijn vinger in de dijk steekt om het stijgende water tegen te houden.
Het zwartepieten debat haalde het nieuws op CNN waar het werd vergeleken met de Black and White Minstrel Show uit de jaren 60 en 70 waar blanken geschminkt als zwarten dansen en zingen. Ondenkbaar in 2016.
Sinterklaas staat voor meer dan een racistisch getinte discussie.
Voor deze historische kindervriend zijn alle kinderen gelijk. Met recht op aandacht, cadeautjes en liefdevolle verdraagzaamheid.
De langgekoesterde Hollandse Sinterklaas traditie biedt genoeg scenario’s om iedereen tevreden te houden. Het is tenslotte maar een rollenspel.
Dus een zwarte Sinterklaas met witte Pieten, of een vrouwelijke Sinterklangelina met geadopteerde Pieten uit alle landen ter wereld zijn maar een paar van de mogelijkheden.
Ieder die zich geroepen voelt om gekleed in een lange jurk en getooid met pruik en (optionele) nep baard op een witte schimmel over de Nederlandse daken te galopperen is welkom.
Een screening ten aanzien van het op schoot nemen van talloze kleine kinderen is verplicht. De combinatie bisschoppen m/v en kinderen vereist nu eenmaal voorzichtigheid.
Ik meld me hierbij aan.