Gelukkig nog wel!

De kreet, Beweeg!, staart me aan, terwijl ik in de bus naar mijn werk zit. Ik had op dit moment ook op de fiets kunnen zitten, schiet het door mijn hoofd, maar ik ben met een reden met de bus gegaan. Elke ochtend moet ik eigenlijk, ik zeg eigenlijk want ik ben nogal eigenwijs, overwegen of ik met de fiets naar mijn werk ga of met de bus. Gelukkig denk ik dan aan de Metro en hoef ik er niet langer bij stil te staan. Ik ben denk ik nog in de ontkenningsfase want in mijn hoofd is dit is niet iets waar een vrouw van begin dertig over na zou hoeven denken. Maar na 3 jaar bewegen met pijn kan ik het eigenlijk niet meer ontkennen wat ik heb, ik heb Reuma. Op dit moment zijn de ontstekingen nog bijna niet zichtbaar, niet voor mij en niet voor anderen (dat laatste is soms wel irritant). Gelukkig, heb ik op dit moment alleen maar pijn (ja ik zeg gelukkig, want ik kan tenminste nog bewegen, whoehoe!) en ik vier dan ook elke dag de fantastische doorbraak van Harmon Northrop Morse. Maar het betekend wel dat ik mijn allergrootste hobby niet altijd kan blijven doen, maar is dat niet in elk leven zo? Ik heb dus maar besloten om de pijn te accepteren en te leven in het nu en dat gaat me eigenlijk heel goed af. Ik dans al vanaf mijn 6de en ben beoefend in vele dans stijlen: van klassiek ballet, tot burlesque, van stijldansen tot tap dance, van buikdansen to Irish Hard shoes. Drie jaar geleden, toen ik eigenlijk al niet meer fatsoenlijk kon lopen van de pijn, heb ik helaas moeten stoppen met tap dance (dhuhh, als je niet kan lopen, wel tapdansen…tsss). Nu moet ik nadenken of ik met de fiets of met de bus naar mijn werk ga. Toch dans ik door, tot ik echt niet meer kan, ik dans mijn leven door en door mijn leven, en als dat lichamelijk niet meer kan, dan mentaal, en uiteindelijk is er nog altijd aquarobics (voor dertigers?). Morgen heb ik repetitie voor de musical Cats waar ik de danstrol van Electra vertolk. Nog maar een paar weken en dan is de uitvoering in het Speelhuis te Helmond (tsja, ik kan er ook niets aan doen dat ik daar in de buurt woon vanwege mijn werk). Toen ik auditie deed wist ik niet of ik het vol zou kunnen houden en de dagen na de repetities zijn ook zwaar, maar het is tof, leuk, geweldig en fantastisch. En nu maar naar huis lopen, omdat ik zat te schrijven heb ik de bus gemist. Het houdt me in beweging, zal ik maar zeggen, gelukkig nog wel!