Bloedend hart wordt bloeiende roos

Ecstatic Dance. Het lijkt een pleonasme, want mensen dansen om in extase te geraken. Soms met wel tienduizend tegelijk opeengepakt. Meestal komt die extase pas tot stand met behulp van de nodige drank en drugs, blootgesteld aan stroboscopische belichting en geluidsniveau gehoorbeschadiging. En aan de hand van tekstberichten op pientere praatijzers komt het dan tot een in huiselijke kring gemaakte afspraak met de keuringsdienst van anonieme vleeswaren.

Stel je nu eens voor dat je die drank en drugs vervangt door water en fruit, je schoenen uitdoet, afstand doet van horloges en mobiele telefoons. En afspreekt dat je niet met elkaar praat. Voor 99,5 procent is dit geen optie. Ik hoor tot die halve procent, voor wie dit wél een optie is. En uitgaande van die eerder genoemde tienduizend, geldt dit voor nog iets van vijftig anderen. Dat past goed in een locatie van 200 vierkante meter, waar een geluidsniveau huiskamer voldoende is. Wat zou er dan kunnen gebeuren?

Ik ervaar de kracht van weglating. Stilte als de deur die toegang verschaft tot de verrassend dansbare ritmes van hart en ademhaling. Afwezigheid van storende factoren opent lichaam en geest. Die van mij, en die van anderen. Ik onderga een nonverbale striptease, zonder dat de kleren uitgaan, het dansen teruggebracht tot de naakte essentie. Ik laat me meeslepen in de expressie van anderen. Nu eens uitbundig, dan weer juist intiem. Zoals bij iemand, die op een stiltemoment in huilen uitbarstte. Ik bood haar een knuffel aan. Toen de muziek weer meer uptempo werd, tikten mijn vingers subtiel op haar rug. Haar lichaam ontwaakte. De beweging werd groter. Er ontstond een dans. Een glimlach bij mij, een glimlach bij haar. Het bloedende hart werd een bloeiende roos. En aan het eind van het nummer lachte ze om haar eigen tranen. Ik had iemand gelukkig gemaakt, zonder een woord te zeggen. Alleen maar door mijn lichaam als stem en als luisterend oor te gebruiken. Huil maar uit, lieve dame, dan laat ik jou daarna weer lachen.

Mijn gedachten gingen naar een gedicht dat ik schreef, daags na de aanslagen in Brussel. De woorden die ik toen schreef, heb ik die avond gevoeld.

Dans verwarmt. Dans omarmt.
Dans proost. Dans troost.
Dans streelt. Dans heelt.
Dans helpt. Dans stelpt.
Dans groeit. Dans bloeit. Dans boeit.
Dans bezint. Dans verbindt. Dans overwint.
Dans werkt. Dans versterkt.
Dans lenigt. Dans verenigt.
Dansen, samen of apart.
Dansen, uit het hoofd, in het hart.
Laten we dansen.